Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

haiku1

Titiana Herrmann

Przez Titiana Herrmann
w Test / śmietnik

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

sionek

sionek

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pisanie haiku jest bardzo trudne m.in. z tego względu, że można przez przypadek napisać coś podobnego do czyjegoś wcześniej opublikowanego haiku. Ja po napisaniu każdego haiku zawsze sprawdzam (google), czy ktoś przede mną nie napisał czegoś bardzo podobnego. Jeżeli tak, to wstrzymuję się z publikacją nawet na takie forum jak to.
Ale brać na warsztat czyjeś haiku zmieniając w nim tylko jeden wyraz to po prostu żenujące.
Prawa autorskie do polskiego tekstu tłumaczenia haiku Basho mają spadkobiercy Cz. Miłosza
Oni mają też prawa do wielkich liter w tym haiku ;-)
Zmiana "wierzby" na "brzozę" niczego nie zmienia w podejściu prawnym.


Pozdrawiam,
Grzegorz
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Kto jeszcze

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc pięknie
    • MIROSŁAW C.
      jesień w zmechaconym swetrze

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Annna2
      Rozżarzenie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Migrena
      Rozżarzenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Jak cierń na głowie Chrystusa

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda - ale czasem boli - dziękuje że byłaś -                                                                                                   Pzdr.niedzielnie.                                                                               @violetta - @huzarc - dzięki - 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...