Od człowieka do człowieka

[Piotr Paschke]

Wciąż szukasz schronienia

w takiej odległości -

 

jakie to szczęście być ufnym

w tylko takie drżenie rąk.

 

Bezbarwne Ty

w tworzeniu własnego ja

niecierpliwie rozmyte przez czas.

 

Odległość - -

wielka bruzda osuwająca się

na kolana.

Schronienia nie będzie.

 

Ręce drżą

by mimo wszystko nastała

Twoja pora dotyku

 

Dopiero wówczas nauczą

pokory..

[Nata_Kruk]

Zgoda na... "jakie to szczęście być ufnym".. to może dać poczucie schronienia/wsparcia od drugiego człowieka, a to z kolei może być pewną "wędrówką" od człowieka do człowieka, by to schronienie odnaleźć/poczuć.
Fragment, być ufnym ..w tylko takie drżenie rąk.. mam skojarzenia z chorobą powodującą to drżenie i nie potrafię połączyć ..odległości.. jako bruzdy osuwającej się na kolana. Ładne ..by (..) nastała twoja pora dotyku.

Pozdrawiam.

 

 

Edytowane 6 Czerwca 2018 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)