Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

W Twoich oczach

zamiatacz_ulic
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

zamiatacz_ulic

zamiatacz_ulic

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

W Twoich oczach przegląda się Świat

czasami widzę w nich miłość

wtedy oddechu mi brak

w Twoich oczach zatracić siebie bym chciał

 

Ty spoglądasz  wstecz i szukasz

nas w trawach nad brzegiem

w strumieniach rzekach miłości

a my tylko pogubiliśmy się w tym

 

W Twoich oczach przeglądam się

ustami nabrzmiałymi miłością

staram spełnić Twoje marzenia

w ten sposób jaki tylko Ty znasz

 

U zbiegu ulic które już nigdy tęczą

miłością nie będą nawet w snach

co dnia szukam Twojego spojrzenia

by choć na chwilę odnaleźć Twoje oczy.

 

 

 

 

Edytowane przez zamiatacz_ulic (wyświetl historię edycji)
zamiatacz_ulic

zamiatacz_ulic

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Witam Serdecznie a za razem Świątecznie.

Miłość, no właśnie jak to z nią jest?

nurtuje mnie często pewna myśl,

czy potrzebuję odczuwania miłości

czy bliskości drugiej osoby, która jest obiektem

miłości.

Trochę w skrócie to napisałem, mam nadzieję, że jest ten dylemat zrozumiały.

 Pozdrawiam.

 

P.S.

zmieniłem trochę koniec, może się spodoba.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • infelia
      Na starym dachu

      Przez infelia · Opublikowano

      @Migrena Wdrapać się na dach i zagwizdać by przywołać gwiazdy...
    • huzarc
      Droga bez powrotu

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Simon Tracy Wiersz z wyraźnym temperamentem, działa jak wykład samotności, wyobcowaniu, pokucie i potrzebie sensu, ubrany w estetykę drogi i mit wędrówki w gotyckiej architekturze słowa. A sam jeździec to jakby połączyć Morrisonowskiego „ridera on the storm” z Konradem z Dziadów i  beatnikowskich Wędrowców.  
    • Natuskaa
      We mnie

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Jedni mają tatę, drudzy mają ojca... a jeszcze inni jak ja, mętne wspomnienie kilku kadrów z wczesnego dzieciństwa, zanim nie umarł. Piękny wiersz napisałaś, widać, że to o ważnej dla Ciebie osobie.   Pozdrawiam :)
    • Amber
      W matowych piórach …

      Przez Amber · Opublikowano

      @KOBIETA  Smak wolności brzmi jak... manifest. Komplikuje, jakkolwiek by nie było z drugiej strony bardzo udany wiersz.
    • Simon Tracy
      Droga bez powrotu

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Bez celu. Pożeram kolejne kilometry drogi  i litry paliwa. Jest środek nocy. Przez uchylone szyby  wpada chłód i bezsilność. Wiatr wykrzykuje mi w twarz,  plując ostrym piaskiem, to co wiem już od dawna. Jestem pomyłką. A świat ma ustalony bieg  i ewolucję tylko zdrowych i silnych gatunków. Suche odnogi korzeni,  które wyrosły przypadkiem. Teraz są skazane na zagładę. Zagłuszone potokiem słów. Obłożone ciężarem swej niedoskonałości. Zaduszone przez demoniczne palce tych co niby mają uczucia i serce  we właściwym położeniu.     Moje serce jest na łańcuchu. Pokutuje za swoją głupotę młodości. Mijam przydrożne znaki,  zjazdy i skrzyżowania. Ilekroć widzę naprzeciw  światła wielkich ciężarówek, mam ochotę szarpnąć w lewo koło kierownicy. Ale wtedy przypominam sobie, że nie warto. Przecież bycie przeźroczystym dla innych nie jest takie złe. To nie koniec świata. To początek nowej odsłony. Życia pozagrobowego. Bo nie żyję ale nie mam grobu. Jak Peter Rugg, szukam celu, domu i wytchnienia w klątwie. Jestem jeźdźcem burzy, który by uratować swą duszę, zaprzedał ją Diabłu.     Ziemia kręci się wokół uczuć. Tych pięknych. Miłości, pragnieniu, oddaniu,  bezinteresownej empatii. Gdzie byliście ludzie? Moi udawani przyjaciele. Gdy spowiadałem się ze swych zbrodni. Zasiadaliście w ławie przysięgłych  a nie oskarżonych. Nie było mnie stać na dobrego adwokata. Nie chciałem też tego z urzędu. Broniłem się sam. Przeciw wszystkim. Wydaliście jednogłośny wyrok. Wyrok śmierci  zamieniony w drodze aktu łaski na banicję. Wieczną ucieczkę w obłokach wściekłej burzy.     Zostawiłem w drzwiach list pożegnalny. Śmierć kiedyś wejdzie na ganek, będzie pewna że mnie zastanie. W łożu ostatecznym. Z zimnym, martwym wzrokiem. Z rękoma wzdłuż ciała. W cichym, opuszczonym domu. Gdzie łzy były atramentem dla poezji. A ja w tym czasie będę  rozkoszował się czarną kawą  na jakiejś zapomnianej, pustynnej stacji benzynowej. Patrząc na wschód słońca  będę myślał tylko o niej. O tym że zostawiłem jej wiersze. Romantycznego banity. Który wolał uciec autostradą do piekła. Niż jeszcze raz spuścić serce z łańcucha.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...