Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Tam nie ma nic,

tam więcej nic nie ma

- garść rozżalenia, mieszkanie na raty. 

 

A gdyby tak
zmienić wektor wspomnienia,
zamazać co było a resztę przypomnieć?

 

Tam nie ma nic,
tam więcej nic nie ma:

jest życie we dwoje i czas by zdjąć zbroję.

 

A może tak...
wystarczą dwa słowa,
by wszystko napisać raz jeszcze - od nowa.

 

Tak dużo być może,

lecz teraz nic nie ma.

Przytulmy się czule i skończmy te boje. 

 

Przypomnij że kochasz,
gdy życie przytłacza

bo związek to wartość, 

ale i praca.

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

W jednym z wierszy napisałem, że najczystsza i najświętsza jest, ta miłość niespełniona".
Bo ona chociaż rani bólem niespełnienia, ale to jest szczęśliwy ból.

Nie przynosi szarego kurzu codzienności, który przykrywa cieniutką warstewką wszystkie biele, nie muska czasem w pośpiechu policzka w przelocie, gdy myśli zajęte są czymś innym. Kiedy kocham ją przecież, to takie oczywiste, że nawet nie przyjdzie na myśl, żeby codziennie to podkreślić.

I stąd bierze się pustka, uczucie wypalenia.

Spełnienie pragnień nie oznacza, że nie ma o co walczyć. Ludzie o tym nie wiedzą, albo zapominają.

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kocie, 

cenię Twoje spojrzenie, ale jako pragmatyk - nie umiem sobie wyobrazić "szczęśliwego bólu" co wywodzi się z iluzji. 
Jest bielszy i lżejszy? 

A z tym się zgadzam. I innych przestrzegam. 

Dzięki za obecność. Wielkie dzięki. 

bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A ja chciałam rozkołysać i puentę wpleść,

jak refren powtórzę (nie wiem gdzie - podpowiedz) - to co się z tym związkiem PL stanie? 

Miało być, Marcinie, pedagogicznie i optymistycznie. ;) 

Ciepło ściskam

bb

Opublikowano

A to wersja po redakcji, wygładzona, chyba lepsza.

 

Tam nie ma nic 
tam więcej nic nie ma
rozstania schemat,
garść rozżalenia. 

 

A gdyby tak 
wzorem ruchu koła
zamrozić co bylo 
i dobre przywołać? 


A może tak
to wszystko od nowa 
zapisać z powrotem?
Wystarczą dwa słowa.

Tam nie ma nic 
tam więcej nic nie ma.
Jest życie we dwoje
miłosny poemat.

Tam nie ma nic 
a może zbyt wiele.
Zakończmy więc boje 
i przytul mnie czule.

To znaczy kocham
co życie przedłuża.
Przestaję szlochać 
w smutku brać udział.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mam dokładnie to samo zdanie, co Beta. Jedno i drugie zdanie. :)

Dla mnie niespełnienie i marzenia nigdy nie będą lepsze od spełnionej rzeczywistości.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zmieniłabym nieco ostatni wers:

-  przytulmy się czule, zakończmy już boje - moim zdaniem nieco lepiej brzmi.

 

Dobra myśl, ale przypomina bardziej hasło z transparentu niż wers wiersza :)

 

Przypomnij, że kochasz

gdy życie przytłacza,

bo związek to wartość i ciężka praca.

 

- może tak ?

No i niepotrzebne znowu tłumaczysz wierszyk - rymowanka - to naprawdę nie jest podlejszy gatunek wiersza - moim zdaniem! ;)

"Tam nie ma nic" w zupełności  wystarczy :) Inna rzecz że to nie do końca jest  "rymowanka" :)

 

Najbardziej podoba mi się pierwsza strofka. Lubię, mimo wszystko :)

 

 

 

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bożenko, 

łapki ściskam i biorę co powyżej. 

A poprzedni proponowany wers zmienię na: 
przytulmy się czule i skończmy te boje


I dziękuję, że poświęciłaś czas i uwagę. Bardzo dziękuję. :)

bb

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I kurka, boa, zero psa. Jaja spore za oba kruki
    • Arab, arab... A rap? A para ...
    • @Migrena Migreno, tu znowu widać dokładnie ten sam problem, który wyszedł przy „Upojony zimą”: potężna wyobraźnia + brak hamulca bezpieczeństwa.   Inflacja zachwytu Ten tekst jest jednym długim aktem uwielbienia – od pierwszego do ostatniego wersu mamy „ona = absolut”. Problem w tym, że kiedy każda metafora podbija patos o +10, całość przestaje działać. „łany czasu przesiane przez prapierwotny wiatr”, „świat wraca do wersji testowej”, „trajektoria blasku”, „bioluminescencyjne algi”, „drugi układ krążenia”, „tektoniczna miłość”, „prapierwsze słowo”… Po trzecim takim „levelu boss” czytelnik przestaje cokolwiek czuć – dostaje raczej objawów przesłodzenia. Brak człowieka w człowieku Paradoksalnie – jak na wiersz „dla Niej” – tej „jasnowłosej” tu prawie nie ma. Jest zjawisko kosmiczne, archetyp, pole grawitacyjne, prapoczątek światła, ale nie ma konkretu: żadnego gestu, jednej sytuacji, jednego drobiazgu, który by ją ucieleśnił. W efekcie to nie jest wiersz o dziewczynie, tylko o tym, że podmiot liryczny jest bardzo zakochany we własnym zakochaniu.   Mieszanie rejestrów Bywają fajne zderzenia (np. „wersja testowa świata”), ale tutaj „Stwórca cofający kod rzeczywistości” obok „prapierwotnego wiatru” i „tektonicznej miłości” robi z tekstu trochę slajdy z różnych folderów: mistyka, informatyka, geologia, astrofizyka. Wszystko naraz, bez hierarchii. To nie pogłębia obrazu – to jest kolejny szum. Miejsca naprawdę mocne – i jak je sam podcinasz Są momenty, które broniłyby się świetnie, gdyby dostały od Ciebie odrobinę zaufania: „tęsknota jest jak drugi układ krążenia” – to jest naprawdę dobry obraz, wystarczyłoby go rozwinąć i na nim zbudować strofę, zamiast doklejać natychmiast kolejne ozdobniki. Końcówka z „otwieraniem dłoni” też mogłaby być poruszająca, gdyby nie poprzedzało jej kilkadziesiąt wersów, w których już zdążyłeś ograć cały słownik absolutu.     Gdybym miał to ciąć jako redaktor:   zostawiłbym 30–40% najmocniejszych obrazów, dorzucił 1–2 konkretne, ludzkie sceny (jeden dzień, jeden gest, jedno miejsce), wyrzucił większość „prapierwszych”, „tektonicznych” i „kosmicznych” słówek, które wyglądają efektownie, ale zjadają emocję.     Masz warsztat i słuch do frazy – to widać. Ale dopóki każdą miłość będziesz opisywał jak zderzenie galaktyk w supernowej metafor, efekt będzie bardziej przypominał trailer do superprodukcji niż wiersz, który naprawdę wchodzi pod skórę
    • @hania kluseczka Szacunek i serdecznie pozdrawiam! :-)))    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...