Machina czasu Corona.

[GreD]

Machina czasu Corona 

 

 

Podmuch wiatru rozchylił zygzakowate firanki w bieli migotliwe przy światłości abażura.  Lustro, które oparte tkwiło o kredens zniewieściało, gdyż  zimno opatrzyło je oblizując  swoim bezobjawowym ciałem, językiem chłodu. Kobierzec wpadający w wyrazy błękitno  karminowej szaty przyozdabiał ścianę tuż po prawej stronie sypialni, lśniąc na przemian odcieniem raz czerwonym bądź lazurowym. Na nim wizerunek dworu  z średniowiecza z drzewem stojącym obok i damy trzymającej  w dłoniach harfę srebrzystą. Stół po środku, a na nim maszyna do pisania nieopodal sterty kartek zapisanych piórem czy też stopką  z mechanizmu owej machiny. Krzesło krucze drewniane skrzypiące, gdy siedzisz potupując stopą na  zimnej  posadzce.  Kilka obrazów na  ścianach barw niepokonanych i zegar kulawy jako że, późnił się gubiąc i szyfrując czas tą strefą niewiadomą. Więc, siadam  w centrum komnaty na mozaice parkietu, dotykając dłońmi palców u stóp. Później kładąc  się na brzuchu wyprostowany  z dłońmi złożonymi w krzyż ku, ranieniom, leżę i milczę, powieki opuszczam,  ciemności wokół, rozmyślam. Aż w końcu budzę się z  przywidzenia, półjawy i siadam  do stolika. Sąsiad przysnąć chyba nie może  bowiem,  dłonie i palce chrupoczą układając  klawisze machiny Corona w treści zjadliwe…        

 

 

 

GreD.

 

Aleksander Jan Zaręba.

Edytowane 25 Maja 2017 przez GreD (wyświetl historię edycji)