Kobieta współczesna

[AnDante]

Była piękna, objawienie, cud niewiasta,

no i na mnie skierowała wielkie oczy.

Na mnie? Boże, niemożliwe,  toż cud nastał!

Jakże wieczór jawi mi się dziś uroczy.

 

Już siedliśmy przy kominku, na kanapie,

ciepło biło z paleniska i z jej ciała,

rozogniony, jednak  jeszcze  tym się trapię,

żeby chciała, żeby tylko ona chciała.

 

Pomyślałem, pieszczotami wzbudzę łezkę,

a ustami w włosach uczuć wzmogę poryw,

wszystko padło, w zębach miałem rudą treskę

a spod oczu jej spływały trzy kolory.

 

Jakże chciałbym w szale pogryźć śliczne usta,

lecz żałuję, ale muszę szczerze przyznać,

choć wiotczenia jej policzków proces ustał,

ale botoks, wszyscy wiedzą, to trucizna!!!

 

Mógłbym jeszcze w szyjkę, w uszka ją całować

i doświadczać niekłamanych wciąż uniesień,

lecz musiałbym wchodzić w związek wciąż od nowa

z kolagenem, elastyną i Q10.

 

Dalej piersi, ach, tak kształtne i sterczące,

lecz przygoda z nimi – droga to do nikąd,

no bo jakże tu wrażenia mieć gorące,

gdy jak gumę pod palcami mam silikon.

 

A tam niżej… ech publicznie rzecz roztrząsać

to byłoby, myślę, mocno niegodziwe,

więc cichutko tylko szepnę, tak spod wąsa,

że łonowe włosy RACZEJ ma PRAWDZIWE!