wigilii czar

[Anastazja.P]

”..kloszard i wielki pan,
odważny i ten co się boi,
wszyscy równi wobec czasu...”


po cichu z wielką śmiałością
bez złości na chłód
za kołnierz przygarnięte w wieczornym spacerze
między niebem a skrzypieniem z marszu
gwiazdki śniegu

na jedno opuszczone serce z trotuaru
gdzie niebiańskiej otchłani punkt wyczekiwany
nakrywa świerkowym okiem w koncentracji
dodatkowe miejsca zgubionym płatkom
ubiera nimi z chrustu złożony swoją choinkę

wśród nocnej ciszy
nie chciał
znużonych w płaczu powieczek
sam piastować

[Roman Bezet]

Czytam: wigilii czar - nic nowego. Dalej cytat: "...wszyscy równi wobec czasu..." - a cóż w tym odkrywczego? Czytam dalej: gęste, napakowane zmiennymi sensami frazy, ciężko się przebić - znaleźć wyobrażenie dla opisywanego. I nagle końcówka. Króciutka, lekka, na znanych cytatach z kolęd oparta, ale zupełnie inna, własna. Chyba trzeba przeczytać jeszcze raz - od początku. A potem jeszcze i jeszcze - zgodnie z uwagą autorki spod poprzedniego wiersza: czytaj całościowo!
Zatem prześledźmy myśl, która kieruje wierszem.
Czar wigilii - będzie cudowność. Wszyscy równi wobec czasu - to jasne.
Pierwsza zwrotka: obrazek z wieczornego spaceru, gdzie w roli głównej wystąpiły "gwiazdki śniegu" złapane "za kołnierz". Sytuacja liryczna ma narysowane tło.
W drugiej zwrotce nie jest już tak prosto. Zdanie wielokrotnie złożone - z gramatycznego punktu widzenia. Szereg dopowiedzeń, metafor przenikających się. Kto wykonuje te czynności: "nakrywa", ubiera"? "z chrustu złożony"! To podmiot tego zdania! Demiurg? Prawdopodobnie tak. Ta zwrotka jakby powtarza "historię" zapisaną w pierwszej, ale rozbudowuje ją w znaczenia: spadanie płatków śniegu na "jedno /.../ serce" zostaje ustawione w odwiecznym porządku wigilijnego wieczoru - "gdzie niebiańskiej otchłani punkt wyczekiwany". Ten, który "okiem koncentracji" (oko - symbol czytelny, ale też koncentracji, a więc skupienia w sensie myśli i zogniskowania materii), ubiera "swoją choinkę" - "zgubionymi płatkami" (pasterz, który zbiera owce?). Można by wyszukiwać jeszcze dalsze zakodowane przekazy - aluzje, ale z braku czasu, idźmy dalej.
Trzecia zwrotka - zakończenie. "wśród nocnej ciszy" - kolęda, która podkreśla, przypomina tło sytuacji lirycznej. "nie chciał" - kto? ten nieokreślony ("z chrustu złożony" - z suchych patyków, bez liści, bez zieleni igieł, prawie martwy, zdrewniały - w tym "wszyscy równi", jak czytamy w cytacie na poczatku). "nie chciał" - "sam piastować" (posiadać, pełnić funkcję, a może raczej otaczać troską) - "znużonych w płaczu powieczek" (to prawie cytat w innej koledy, a więc tym, który to czyni jest nowonarodzony!).
Przypomnijmy: wieczorny spacer, płatki sniegu spadają za kołnierz - cóż banalniejszego! I staje się cud - czar odmienia znaczenie zwykłych czynności, elementów świata. Zwykłość staje się niezwykłą, bo wszyscy są równi.
Wszystko, co znamy, może być banałem - staje się nim najczęściej przez nasze lenistwo, niechęć do przemyślenia, pośpiech.
Tak, jak ten wiersz. Oglądany - czytany - mijany.
A komentarze dzieją się pod cukrowanymi wspomnieniami jakiegoś tam bezeta ;)

To jedna z bardziej niezwykłych historii, jakie mi opowiedziano o cudzie narodzenia!
Najpiękniejszy prezent na te Święta. Dziekuję.
pzdr. b

[Anastazja.P]

Dziękuję Bezecie, że postanowiłeś zamienić się w płatek śniegu i wpaść za kołnierz czasu, poświęcając mnie uwagę w tak wyczerpującym komentarzu. Przemiły prezent gwiazdkowy!!! nie muszę czuć się jak "ten" z wiersza, samotnie, tekst mój ominiętym - szukającym towarzystwa w owocach nieba :)))) teraz jestem spokojną o powieczki swe dziewczynką - Bezecik mnie z płaczu utulił :))))) ...(hhmmm....ciekawe czy karpiem by się podzielił??) :))))))

[Roman Bezet]

Korzystając z okazji, że w tę noc można nawet gadać ludzkim głosem, postanowiłem wiersz przepisać "po ludzku" ;)

wigilii czar



”..kloszard i wielki pan,
odważny i ten co się boi,
wszyscy równi wobec czasu...”


po cichu
z wielką śmiałością
bez złości na chłód
za kołnierz przygarnięte
w wieczornym spacerze
między niebem a skrzypieniem
z marszu
gwiazdki śniegu

na jedno opuszczone
serce z trotuaru
gdzie niebiańskiej otchłani
punkt wyczekiwany
nakrywa świerkowym okiem
w koncentracji
dodatkowe miejsca
zgubionym płatkom
ubiera nimi
- z chrustu złożony -
swoją choinkę

wśród nocnej ciszy
nie chciał
znużonych w płaczu powieczek
sam piastować
-------------------------------------------
No i teraz zobaczmy, co zyskuje, a co traci?

pzdr. b

[Anastazja.P]

heehhehe Bezet...."bądź moim natchnieniem..." :)) strzeliłeś w pierwotną wersyfikację prawie że jak w mordęęę ;)) nawet nie wiesz jak bardzo w tę noc..."w taką ciszę wszystkie gwiazdy na niebie wyliczę" :)))))....po ludzku "czuję, ze ja muszę"....wierzyć w ludzi..dzięki Ci o wielbicielu nocy :))) Cmok. Ana.