CWANIACZEK

[Patrycja_Jaromin]

Uderza mnie natchnienie
jak piorun ziemię
niczym skamander
tak koloruje głębokie przestrzenie

ten pokój jak cela Konrada
każdej nocy każda ściana
inną improwizacje opowiada

dziś mogę wszystko
każdą myśl zamieniam w rzeczywistość

moje czyny nie dorównują ambicjom
często
i ląduje tak miękko
jak mocniejszy uścisk ziemi ze szklaną butelką

mam górę!
ja chcę mieć większą
z głową w chmurze
widzę samo piękno
a tutaj to Petersburg Dostojewskiego
ciągle poluje
na lichwiarkę robiącą krzywdę dzieciom

jak Kordian
myślę że mogę wszystkiemu sama sprostać
Bóg popada w rozpacz

co dzień zmieniam swoją postać
byleby stoicki spokój nie zamienił się
w hedonistyczny postrach
złoty środek niech brzmi jak Gloria

jestem Prometeuszem dzisiaj
Sokratesem żeby nadać sensu ich życia
jak Cudzoziemka przy księżycu szybciej oddycham

gdzie jest granica?
Dzisiejszego dnia
niech spłonie w ogniu
jak książka Mistrza

niech lepsze jutro
trwa
Ziembiewicz by mi dzisiaj pogratulował
swoją kule pokazał i schował

czuje bunt
i dotykam ziemią czoła
to ta chwila
tnąca ego z kolan