Seria

[Fanaberka]

Wiele lat minęło i już nie
wiem, Judka jej było na imię
czy Jerka. I jak długo jeszcze
mogła tak żyć, przycupnięta
w jakimś lesie, pod gałęzią,
w liściach, w norze. I gdzie

zapodziali się ci wszyscy. Przecież
ziemia przeznaczona pachnie
gazem, w niebie krąży czarny dym.

Pośród cieni nie ma snu. Ciemność
napędza nagankę, stukają
kołatki, kołaczą serca, Judce
czy Jerce wyrastają skrzydła,
ciała goniących składają się
w swastyki. Świta, pęka horyzont,
jest błysk, kula, czerwień.

Wiele lat minęło. W spokojnym
krajobrazie szeleszczą jesiony.
Spada strąk, pęka pestka, skrobie
korę głodny robak. Poranek
jest zwyczajny, purpurowy. I nikt
nie zauważa, jak w tej przytulnej
plątaninie chrustu z wolna unosi się
Menora. Ugina ciężkie ramiona
i czeka na ogień.

[Gość]

Aż mną zadreszczyło.
Choć przyznam się, że miałam przed oczami obrazy z niedawno czytanej książki "Wołyń" ...kiedy to i Polacy i Żydzi schronienia szukali w lesie, kopali ziemianki, bywało, że obgryzali korę z drzew...Niektórym udało się przeżyć...niektórym.
Wg mnie bardzo dobry sugestywny wiersz, bez zbędnego epatowania nieszczęściem, ale jakże trafny doborem słów.

[Fanaberka]

@Irena_Zborowska
Nie odważyłam się tknąć "Wołynia".
A przy wierszyku się trochę napracowałam, więc dzięki.
:-)