poezja

[Agamemnon_Agamemnon]

 
natura z piersią - czekała dziewczyna  
by zdroje życia przepłynęły po niej
przechodzi z wolna w kolor bardziej miły  
obok popiołów i losów Niniwy  
moc Chrystusowa natury duchowej 
- z promieniem złotym wstają nowe siły! 

tak zawsze było 

gdy promień Pański wśród poetów grona  
zachodził drogę - słowo przypominał  
w tłoczni już gniotą pełne winogrona  
poezja w duchu by szła zdrojem wina -  
gdy już ze słońcem ujednolicona  
wszystko co błahe jest w nas; zapomina  
- tu nie powstanie żaden promień siwy! 

przyrzekam  

opinie trzeba porzucić dla prawdy  
kształty duchowe wtenczas utworzyła  
w promieniach słońca - z prawem Avogadry  
w kulturze słowa we wzorach Niniwy 

tak chyba trzeba  

tam ją widziałem! nad wodą potoku  
gdy złoty promień przechodził nad krajem  
przyzwyczajony do niebios uskoków  
z światłem tarasów z widokiem od raju -  

było wspaniale 

w pergaminowym wieści niosły o tym  
gdy dech dziewczęcia w uśmiechu mej córy  
światłem moc słowa w piękno słońca złote  
poprzeplatane w zieleńcach natury 

widziałem  

w duchu prostoty przemiłej postaci  
promień walorów przejętych od raju  
w sercach Polaków jako w sercach braci  
mgłami spoczywał nad wodą wśród gajów 
  
tak było lecz było za mało 

tam gdzie bywało radośnie i smutnie  
dźwięki płynęły zlatywały z góry  
ręka strun złotych dotknęła stulutni  
jak w arte fakty w ontosie natury 

w filozofii piękna 

czy gdzie wiatr jęczy - czy ruczaju słucha  
ona czy tylko żywe głosi słowo  
czy ona jedna tylko - córka ducha  
wdaje się piękna z muzyką w rozmowę? 

być może że tylko 

czy ona jedna umie grać na lutni  
gdy promień Pański przystanął i słucha  
słuchał wraz za mną strun prawdziwych kłótni  
W uśmiechu słońca i w harmonii ducha 

pytałem