Moloch

[Bartłomiej_Adamski]

Zgodnie z planem tych którzy pomarli
szczęśliwi i wolni nasze miasto
oblepiło już całą planetę realizuje się samo
tym którzy zwątpili we wszystko
każe się teraz wierzyć w byle co

co światlejsi nie piją już żeby zapomnieć
arystokracja zamku na mokradłach chleje by poczuć
ludzki odruch nawet jeśli będzie wymiotny

obowiązuje miłość rządzi przepis
człowiek jako podmiot jest zbędny
jako przedmiot nieodzowny
system działa nagradza i rodzi owoce

antropopodobne jednostki większej
przecież i ważniejszej całości
przeczesują teren - wszystko co ludzkie jest im obce
całość jest gównem poziom rośnie

Garstka nas ocalała w rezerwatach
pod pięcioliniami wysokich napięć
rodzimy się, kochamy i umieramy w trawie

Pozwolono nam wyjść z miasta
warunkiem był zakaz pisma
przyjmując go wyraziliśmy najwyższą pogardę
nasza kultura będzie zatem myślą

"Pamiętaj, Noemi, zapamiętaj proszę
płomień przy którym oddałaś mi siebie
będzie wśród traw płonął aż do końca
przy nim nasze dzieci stawią pierwsze kroki
nie będą ofiarą nie przejdą przez ogień
przy nim paść będziemy zwierzęta naszej wyobraźni (...)"


Kto ma uszy niech wsłucha się w szmer trawy