Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Głaszczę twoje włosy wierzchem dłoni
Po szczytach wysokich drzew
Drzewo z drzewem złączone
Splecione gałęziami
Jak te włosy, które codziennie rano rozczesujesz z bólem
Moim szczęściem jest, że urosła mi gruba łodyga
Twarda jak orzech
Widać ją z daleka pośród mych i innych gałęzi
Jesteś moją łodygą, wznosisz na sobie mnie
Liście, kwiaty, owoce
A ja rosnę, rozwijam się, przekształcam
Z zarodka w kwiat, z kwiatu w owoc
Potem spadam w dół
W masę ściśniętą niesamowicie
Ocierającą się o siebie, nacierającą na siebie
Tłoczącą się do środka, bezustannie suwającą do przodu
W poszukiwaniu lepszego miejsca
By zdobyć, zaobserwować, upewnić się siebie w oczach innego,
Zdziwić
Masę zakładającą ręce z tyłu pleców
Od frontu wybrzuszoną, rozgadaną
Jej korzeń staje się coraz grubszy,
A ja nie wyrwę go nigdy do końca
Zawsze zostanie w ziemi choćby kawałeczek
Da początek tej samej historii, stłoczonej na rynku
Podążającej ulicą.

Edytowane przez Emil_Horak (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

miało być poważnie, a rozbawiło, a nawet zaskoczyło:

[quote]Moim szczęściem jest, że urosła mi gruba łodyga
Twarda jak orzech
Widać ją z daleka pośród mych i innych gałęzi
rozbawienie

[quote]Jesteś moją łodygą, wznosisz na sobie mnie
zaskoczenie
[quote]Potem spadam w dół
W masę ściśniętą [u]niesamowicie[/u]
niesamowite rozbawienie
[quote]upewnić się siebie w oczach innego
niesamowite zaskoczenie
na pewno zapamiętam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jak mówi pismo święte   -  bóg pracował tydzień mozolnie, by potem rzucić robotę  ze wstrętem, i wziąć wolne.   Jak tak to Trza intelektu kota, by dziś klepać   koronek tasiemce do tego,  któremu tak zbrzydła robota że dzień cały  pod zadkiem trzyma ręce.   Wieki wieków od poczęcia Adamostwa   sobota  jest dniem człowieka,  a niedziela boga.  W sobotę w prawie  byczy się człowiek,  a w niedzielę  w prawie byczą się oba.   +++++.+++ Śmierć to instynktowna trwoga. Na myśl, że jest już  u progu tuż,  ludzie tak głupieją,  że nawet papież zaczyna wierzyć w boga  i to samo radzi dobrodziejom.  Co świadczy tylko o tym, że wiara jest funkcją (użytecznej) głupoty.
    • @Annna2 dziękuję 
    • kocham cię — nie w czasie, lecz w szczelinach między sekundami, gdzie myśl jeszcze nie wie, że jest myślą a oddech to tylko cień płuc, których nigdy nie dzieliła odległość czuję cię, jak puls w skórze planety jak dym wspomnienia na języku snu jak światło, które nie zna źródła, a jednak prowadzi tęsknię, ale nie linearnie, tęsknię spiralnie, jak galaktyka za własnym środkiem jak echo, które szuka głosu którego nigdy nie było twoje imię, to nie litery, to ciąg drgań we mnie, które kładą się w poprzek języka i cicho kruszą alfabet przyjdź, nie po ziemi, ale przez miękkie granice istnienia, gdzie nic nie dzieli „ja” od „ty” a „my” nie potrzebuje zgody bo jesteś: nie obok nie naprzeciw ale we mnie, jak światło, które zna mnie zanim się zapalę    
    • @Annna2   Tu nie chodzi o sąd, tylko: o merytoryczną krytykę - ludzie ograniczeni intelektualnie każde fragmenty z Tory, Talmudu, Pisma Świętego Nowego Testamentu i Koranu - będą próbować dopasować do współczesnej rzeczywistości, a rzeczywistość jest taka: czy stado much, które leci do każdej kupy - ma rację? Inny przykład? Dla sekt monoteistycznych Dekalog jest świętością, tymczasem: to nie ten tam na górze dał ludzkości Dekalog, tylko: stworzył go Mojżesz na podstawie obserwacji zachowania własnego ludu.   Łukasz Jasiński 
    • @Annna2 Miałam na myśli tęsknotę - dla mnie to też odcień miłości. Gdybyśmy chcieli wszystkie jej odcienie ułożyć na wachlarzu, to począwszy od czci, uwielbienia, podziwu, empatii, współczucia, życzliwości, tęsknoty... i litości, tej szlachetnej  - to nadal wszystko wchodzi w jej skład. Nie wymyśliłam tego, tylko zakreśliłam sobie ołówkiem, w powieści Nędznicy, Wiktora Hugo - i zgadzam się tym. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...