Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jak dobrze jest kochać
czuć się szczęśliwym przez
dwie sekundy drgania

jak dobrze byc pewnym uczucia
co sie jeszcze rodzi i
wychodzi z obślizgłej
sluzówki

czasem nam się wydaje
że jesteśmy jak ptaki
[okrutne] unoszą się
nad płaską ziemią

ale i tak nie ma ich
ponad niebem

Opublikowano
Komentarz usunięto ze względu na złamanie regulaminu lub zasad serwisu. Prosimy o komentowanie wierszy i uzasadnianie wyrażanych opinii.

Moderator
Opublikowano

"brak wymyślnych metafor"haha,wiedzę, że nie zrozumiałeś/aś tego wiersza...mi chodziło właśnie o ukazanie banału naszych nietrwałych uczuć- z tąd może (ach jakie nie ładne słówko!)śluzówka- stanowi kontrast- coś brzydkiego, niewłaściwego przy śliczniutkim banale. No tak-jesteśmy jak te ptaki... czy myślisz, że jesteś ponad niebem?

Opublikowano

Mimo wszytsko uważam, ze są lepsze metody ukazania banału... Wiersz nie musi być banałem zeby go pokazywac... a co do śluzówki... to jeden z nielicznych pozytywnych częsci utworu. I co do niego nie miałęm wiekszych zastrzezeń

Opublikowano
Komentarz usunięto ze względu na złamanie regulaminu lub zasad serwisu. Prosimy o komentowanie wierszy i uzasadnianie wyrażanych opinii.

Moderator
Opublikowano

banał... - by ukazac banał stosuje się ironie, a takto wiersz sam w sobie jest banałem....cóz, warot byłoby o ile nie upikatnic metaforami-które ałtałyby się w jakaś całość, to ulirycznic utwór... moze końcówka troche go ratuje-ale wydaje mi się ze sporo pracy jeszcze trzeba tu wniesc

Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

"jak dobrze byc pewnym uczucia
co sie jeszcze rodzi i
wychodzi z obślizgłej
sluzówki"
haha, i jak na to mam niby zareagować? chyba się nie udało...
a co do ptaków - to ależy z której strony patrzeć ;))
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...