Abstrahując od abstrakcji

[Alkomat]

Namalujmy abstrakcję.
Namalujmy ją pędzlem, które z niejednego pieca chleb już jadło
(hmmm, o ile posiadł umiejętność spożywania)
Namalujmy ją na płótnie.
Zwykłym, szarym, przymocowanym do sztalugi
Za pomocą sześciu zardzewiałych nitów przedwojennej konstrukcji

Namalujmy ją butaprenem,
Posługując się receptorami pięknie i nietykalnie
Odtworzymy świat równoległych projekcji

A na koniec zwińmy się w kłębek przestarzałych myśli
I pozwólmy pooddychać.

[Piotr Sanocki]

Cosik tam jest ;)
Pierwsza strofa jest bardzo dobra - poczułem klimat.

Drugą strofę psuje ten butapren. Trochę sztucznie to brzmi. Źle się kojarzy, bo z tym pędzlem, to i tak pieczywem zapachniało i lukrem ;P

"A na koniec zwińmy się w kłębek przestarzałych myśli
I pozwólmy pooddychać." - no i na koniec coś się musiało zepsuć ;) Konkretnie chodzi o te "przestarzałe myśli" - to troszkę banalna meafora. Z tym oddychaniem bym jeszcze pokombinował - moim zdaniem to się nie nadaje na zakończenie. Żadnego efektu. Na zakończenie trzeba coś napisać co będzie ciekawe i dawało do myślenia. A tak wiersz spływa jak woda w rynnie, a potem wsiąka w ziemię i znika bez śladu.