Dramat Współczesny

[Oliwier_Figiel]

Małe płatki małej myśli oczy szklą do grobu.
Otulam jej ramiona, ciepłym dotykiem duszy.

Krąże.
Lasy mgłą pokryte patrzą mi się w twarz,
a ja prosto wyruszyłem i nie odwrócę głowy, ani raz.
Myślę.
Kruki krążą wokół mnie i czarny widzę świat,
choć gonię za nieznanym, za boga mam swój kwiat.
Stoję.
Spoglądam okiem na stosy trupów,
odór zasłania me zmysły. Myślę, wśród chaosu.
Czuję.
Choć stoję twardo, miękną moje nogi,
znam tylko ból i wszystkie jego odnogi.
Cierpie.
Myślami błądze w ciemnościach natchnienia
Czuje, że zbliżam się do końca swego istnienia.
Nienawidzę.
Skazany zostałem przez nieznane mi moce.
I cierpie w zimnie, choć otulają mnie koce.
Płaczę.
Tak bardzo nienawidzę, że muszę być zły.
Tak bardzo pragnę sprawić, by to zamieniło się w zwykłe sny.
Otulam..