Apokalipsa (3)

[Agamemnon]

(wariant trzeci)



Ujrzałem starca u tronu Bożego,
Siedem gwiazd świeci na jego diademie
A w oczach tkwiła moc o twarzy słońca
Ponad jasność śniegu.


A myśl dostojna i chyba radosna,
Podobna morzom lub białej jabłoni,
Kwitnącym sadom i tam gdzie jest wiosna -
W dziedzictwie wschodu, - przedziwnie królewska.


Wezbrały lasy z drzewem sykomory, -
Tułacze ludy pokoleń Adama
I wszystkie chmury jak wieków potwory
I wszystkie święte sabathani lama.


Dumnie spojrzałem - bom przecież postaci
Pełnej krwi ludzkiej dotykał aniołów.
I wyrzekł do mnie: Skąd przybywasz bracie
O twarzach wielkich słońc i apostołów.


Gdybym nie wiedział, i bym nie dotykał
Własnymi usty kielichów goryczy, -
Czyżbym nie patrzał na diamenty w Słońcu
I w perłach Pana bym nie uczestniczył.


Poznałem wtenczas umysłu te siły
Jeszcze wiatr świecił - i pędził w dniach onych
Że jako słońce wielkie moje bryły
Były podobne do niebios zjawionych.


Tu zatem zda się jakiś czar niebiański
Słowo z chorału gdy z Ducha wynika
Zaczyna tworzyć nową pieśń wschodową
A potem jeden głos - to Anioł Pański
Chorał mi piękny rozpoczął nad głową
Już nie królewski - lecz z Orłów języka.





Agamemnon

Poezja egzystencjalna Agamemnon blog