Tracimy Nadzieję

[_Goldenmane]

Światło mieniące się w sercach pełnych nadzei
Powoli wypala się w oddali
Jak promyki słońca jesieni ostatnie
Któreśmy wczoraj ze smutkiem żegnali

I twoje słowa w mej głowie bębnią jak w pralce
I twoja twarz w mych myślach taka niewyraźna i blada
I znowu wszystko jest tak jak wczoraj
I znowu herbata jakaś taka gorzkawa

I świat w kolorach czerni jak zawsze na dole
I nieskończona biel na górze
A świat wiruje w diabelskim kole
Już słychać nadchodzącą burzę

I w mrok wychodzę nie widząc drogi
By łzy zatańczyły znów walca wraz z deszczem
I mokną spragnione życia nogi
I biegnę przeszyty pamięci dreszczem

Co pozostało nam na tym świecie?
Który aniołom skrzydła wyrywa
Prawdziwe piękno obraca w proch
A to co ulotne pięknym nazywa

I tylko we śnie nie boję się o Ciebie
I rozmawiamy śmiejąc się jak dzieci
Chciałbym tam zostać z tobą na zawsze
Uciec daleko z tej krainy śmierci

Poczuć się wolnym jak białe mewy
Pełni nadziei, szczęścia, miłości
Nigdy się nie bać i nie czuć gniewu
Cieszyć się życiem w beztroskiej radości