Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Stoje na ziemi nagrzanej słońcem lodowym

Mateusz_Wojciechowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mateusz_Wojciechowski

Mateusz_Wojciechowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Stoję na ziemi nagrzanej słońcem lodowym
Z nieba spadają metalowe kule rozpaczy
Uderzają o moje ciało przygniatając ciężarem swym
Wciąż zastanawiam się czy bóg to zobaczy

Jestem na skraju lasu czasu nie liczę
Wiem że to niema sensu i tak nic to nie da
Me ciało uderzają słone bicze
Burze mur lecz znów otacza mnie szczęścia bieda

Krocząc przez życie widzę cierpienie
Szloch słone łzy złożone ręce
Modlitwy szczere prośby o zbawienie

Rozpływające się w powietrzu rozpaczy
Czy jeśli bóg istnieje patrzy na to bez żalu
Czekając aż świętych zobaczy na końca balu

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Inny wymiar czasu

      Przez andrew · Opublikowano

      @tie-break To taki paradoks.  To co kiedyś przeszkadzało, przestało ...   Pozdrawiam serdecznie 
    • Alicja_Wysocka
      Cud

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @huzarcDziękuję :) Wiesz, to przedziwne uczucie, że najpierw prosisz o coś takiego, żeby tego nie było, żeby się tylko nie stało. A po pewnym czasie, prosisz o to, żeby koniecznie, żeby szybciej przyszło, to czego nie chciałam.  I to nie było działanie farmakologiczne, tzw. "głupiego Jasia", bo to dostaje każdy przed operacją. To było dużo wcześniej. Ale z daleka, wygląda tak, jakby człowiek nie wiedział sam, czego chce.
    • Dekaos Dondi
      Chaotycznie Kosmicznie

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      w galaktyce spiralnej        wirujesz myśli dostrzegam oczy jak gwiazdy            mgławica rozwiewa włosy wiatr słoneczny nie nachalnie         pieści twoje ciało w sukience z grawitacji           strunami zatrzymuje                czarna dziura czasoprzestrzeń zakrzywia     horyzont zdarzeń        nie wiem gdzie cię szukać w ciemnej materii kosmosu    punkt dostrzegam pulsuje     czasem zakrzywia   przestrzeń           wielki bum cię odradza      nagle znowu razem zjednoczeni   ponad szybkością     w supernowym błysku losu  roztańczymy cały kosmos               poza niemożliwości  uczuć zdarzeń        a ja szepcę kwantem światła     tyś jedyna osobliwość tyś wszechświatem            moich marzeń
    • huzarc
      Nielogiczność

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Wochen To porządkowanie bólu słowami jest odważne. Bo czasem, gdy wszystko się miesza i rozpada, właśnie takie krótkie nazwy uczuć potrafią pomóc nam stanąć na nogi.
    • huzarc
      Nieudana lekcja czytania poezji

      Przez huzarc · Opublikowano

      @tie-break To bardzo piękny, mądry i cicho wzruszający wiersz. Czytając go, ma się wrażenie, jakbyśmy zaglądali komuś do chwili przed rozpoczęciem życia od nowa.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...