gdy przychodzą śmierci i rozmywają się tęcze

[henryk_bukowski]

jeszcze ze dwa lemiesze i przebije się
przez rozpaloną cząstkę odkładni czasu
później doklepię nie do pary swoje ufnale

na ostro

przybije matkę i ojca
małymi gwoździkami

do ziemi

nigdy nie powstaną
będą już sami

moją kolejną zimą
jesienną szadzią za widokiem
mojej weroniki która się nigdy nie zjawi

będę przecierał ceratę płakał oknem
wsłuchując się w jęki jabłoni
trzask konarów
nie zaboli

moje zajebiste życie
moja jebane kołysanie

nabierze
lub popłynie

[Stary_Kredens]

bardzo osobliwy i osobisty język , dla uczuć co nikomu prędzej czy później nieobce ,składa się na liryczny obraz samotności i strat se lavi. Czemu nie jesteś w dziale dla wprawnych , nikomu nie umniejszając daleko niektórym , nawet tym którzy kuszą się o ocenianie innych, takie mam odczucia czytając Twoje wiersze
pozdrawiam kredens