Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tatamama- Mamatata .

By żyło się lepiej rodzinie całej ,
Za chlebem wyjechała twoja mama ,
Musiałem długo tłumaczyć dziecku ,
Dlaczego została z tatusiem sama .
W moich ramionach twe czułe ręce ,
Choć malusieńka wiedziałaś sama ,
Że mocniej znowu zabije serce ,
Gdy wycałuje cię twój TataMama .
Kiedy laurki dzieci robiły ,
Bo święto miała babcia czy mama ,
Twe śliczne oczka dla mnie się lśniły ,
Bo był przy tobie twój TataMama .
Gdy w święto kobiet laurka dla mnie,
Z serduszka dostałem nagrodę za to ,
Że miłość twoja nigdy nie minie ,
Bo jesteś ze mną mój ty MamaTato .
Był taki czas że bolało gdzieś w środku ,
Gdym bajki ci czytał a ty ze mną sama ,
Twe rączki ściskałem malutkie mój kotku
A usta szeptały mój ty TataMama .
Kto poznał trudy w złej godzinie ,
Nie uległ pokusie chwała mu za to ,
W sercu tęsknota nigdy nie minie ,
Za dziecka słowo MamaTato .
Nie zagoił czas rozstania naszego ,
Ty maleńka kiedyś duża teraz sama ,
Nie pamiętasz ojca człowieka dobrego ,
Już nie w twym sercu słowa TataMama .
Gdy był czas wybierać a jakoś to było ,
By dziecku zapewnić byt na młode lata ,
Nie na mnie padło choć w domu starczyło
By był ci podporą twój MamaTata .
I tak w rodzinach często na lata ,
Dzieciątkom słodycz z ust płynie sama ,
Ojciec usłyszał MamaTata ,
Samotna zaś matka TataMama .
I nigdy więcej życia w obłudzie ,
Zgody nie wydam choć ręce zabolą ,
A Taty miejsce być z dzieckiem choć w trudzie.
I Mamą szczęśliwe dzieci żyć wolą .
Dzisiaj dorosła myślisz o sobie ,
Chcąc trudy życia podźwignąć sama ,
Zawsze ktoś będzie myślał o Tobie ,
Samotny ojciec i takaż mama .


Kochanemu dziecku Kamilce byś wiedziała jak bardzo cię kocham .
pomimo upływu czasu . Twój tata.
Stanisław Kwiatkowski

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • O, limeryk prima sort! Z zadziornym poczuciem humoru ;)
    • @Omagamoga, @Cyjan, dziękuję za ślad czytania :)
    • @infelia No to jeszcze coś.  Twój potok słów porywa, porywa moje myśli, zabiera, wciąga mnie jak nurt albo wir.  Kręcę się i płynę i to jest ciekawe, rozbrajające. Ty się nie możesz napisać, a ja naczytać - i tak kończysz,  że zostaję z tym niedowierzającym uśmiechem i pytaniem - dlaczego koniec? Pozdrawiam i dziękuję :)
    • @tie-break Cały wiersz buduje konkretną sytuację, konkretną osobę – a potem nagle wymyka się pewność. „To nie był on, a możliwe, że go wcale nie było". To jak rozpad tożsamości w momencie, gdy miała się narodzić – w akcie pisania. Ciekawe! 
    • Piękny wiersz z psychologiczną głębią. Pomyślałam też o dotkliwym rozczarowaniu osoby niejednokrotnie doświadczanej przez los, która modli się, lecz już nie z nadzieją, że zostanie wysłuchana. Dla niej to prędzej nawyk, być może obowiązek, ale raczej przyzwyczajenie. Może też rodzaj rytuału, który od lat nie jest aktem wiary,bo został pozbawiony wymiaru sacrum, choć wciąż działa na jakiejś płaszczyźnie życia. Uspokaja, wycisza, wypełnia samotność, daje złudzenie przewidywalności. Mówią, że modlitwa to rozmowa z Bogiem. Ale adresatka utworu nie rozmawia już z Bogiem, nie modli się do Niego, ale już tylko dla siebie. List do nieobecnego ojca, z którym nie ma kontaktu (metafora), wskazuje dojmująco na osobisty kryzys relacji z Bogiem. Kobieta z wiersza nie doświadcza Jego bliskości, opieki, czuje się dla Boga niewidzialna, odcięta od łask, pomimo tego, że Go potrzebuje i kiedyś na pewno o nie prosiła, szukała jakiegoś znaku, że Bóg jest przy niej. Bezskutecznie. Wiesz, nieraz uderzał mnie kontrast między różnymi świadectwami ludzi modlących się. Z jednej strony szczęśliwi wysłuchani epatowali radością, dziękowali za spełnienie swojej intencji, opowiadali o cudach, jakie się wydarzyły w ich codzienności, uskrzydleni otrzymaniem darów, o które się modlili, a z drugiej - tyle ludzi zawiedzionych, w poczuciu opuszczenia, rozgoryczonych, zrozpaczonych, którym "na pociechę" duszpasterze zostawiają komentarz w rodzaju "widocznie Pan Bóg ma dla Ciebie inny dar, czekaj cierpliwie, może to nie było dla Ciebie dobre, zgodne z Jego wolą", itp. wyjaśnienia. Tutaj jest ten drugi przypadek, a adresatka wiersza zrzuciła już z siebie nadzieję na odmianę losu z Bożą pomocą, jak stare ubranie, pozbyła się złudzeń, religia nie jest już w jej życiu źródłem, jest tylko pustym wazonem, do którego wstawia się kwiaty tylko dlatego, że robiło się to od zawsze.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...