Franciszek Dionizy Kniaźnin - rozkoszy skutek

[Susan_Sneaky]

ROZKOSZY SKUTEK

Słodka nas miłość łechce z początku,
Póki nie dojdzie do swego szczątku;
I im kto bardziej kwapić się zechce,
Tym bardziej łechce.

Ale cóż po tym, gdy ta jej sprawa
Żałosny wrychłe koniec podawa?
A po słodyczach, przy swoim kresie,
Gorżkości niesie?

Z weselem Wenus nam się nawija,
Ale na smutku jej radość mija:
Przychodzi do nas z rozkoszą chutnie,
Odchodzi smutnie.

Tak bystry potok rzecznej powodzi,
Gdy więc ze swego źrzodła wychodzi,
Słodki nurt toczy, nim się ochynie
W morskiej głębinie.

Skoro ją słony ocean zgarnie,
Zatraci w onym swój zawód marnie;
I dokąd rzeka z pośpiechem wpada,
Tam słodycz strada.



Wiersz raczej z tych mniej znanych w poezji Kniaźnina. Czy ktoś z Was ma na niego jakiś pomysł? Może znacie tytuły książek, które mogłyby pomóc w zinterpretowaniu tego wiersza? Przejrzałam już kilka pozycji, m.in. Kostkiewiczowej "Horyzonty wyobraźni", Klimowicza "Oświecenie" jednak ciężko jest znaleźć na jego (wiersza) temat jakiekolwiek informacje. Może kogoś z Was pasjonuje ta mniej znana poezja Kniaźnina i chciałby się podzielić swoimi obserwacjami? Byłabym wdzięczna za jakiekolwiek informacje.

[e-m-e-m]

@Susan_Sneaky
może Frank Sinatra z piosenką : " My way", podobne przesłanie,
ale inne spojrzenie; peel opowiada o swojej miłości, która w zetknięciu z chłodnym i bezdusznym światem zostaje porównana do " utraconej słodyczy " natomiast Frank robi rachunek sumienia beż żalu, bez wydziwiania, goryczy, bez użalania się nad swoim życiem, jak na faceta przystało... do czwartej zwrotki pasują na przykład słowa: " Duc in atlum - Wypłyń na głębię " (Łk 5, 4), można iść w tym kierunku, można nie iść, ciężko jest mówić o poezji oświeceniowej, szczególnie bez współczesnego kontekstu, tyle ode mnie, ekspertem nie jestem w tej dziedzinie, więc warto zapytać się jeszcze kilka osób co o tym sądzą,