naprzeciw siebie

[Jan_Nepomucen]

naprzeciw siebie siedzę na rozstaju światła
starszy od śmierci i młodszy o ciebie
najszczęśliwszy traf napięcie i oczekiwanie
na moście warg moich po których przechodzisz
trwożnym ptakiem saską porcelaną
kamieniem odrzuconym w rwący potok
by stać się zgodnym staccatem słowa

naprzeciw siebie siedzę w powolnym misterium
grzesząc myślą zachwytem wydzieraniem niebu
i w twoim cieniu płożę się przyziemnie
zielonym źródłem ognia
by z zielonego serca dobyć cień szelestu
pod światłem pulsującym w miriadach odcieni
z kolekcji Duranda Ruela słonecznego aktu
wśród subtelnych perfum

pod szczebiotem oczu rzeźbię twoją postać
blednącymi słowami w zależności od nastroju palców
w świecie raf koralowych i tęczowych zjawisk
codziennie umieram z miłości i codziennie
dla niej zmartwychwstaję bo przecież kiedyś
musiała być wiosna nim nastała jesień
i jeszcze pytanie ile bólu w niej po nas zostanie

[Gość]

Treściowo zbity ten tekst. Nie potrafię się w nim znaleźć.

[Mariusz_Sukmanowski]

Wow.
Taki ten wiersz odsztyftowany , wygalowany , wychuchany ,że mnie zwyczajnie "udusiło" i pytanie " ile bólu w niej po nas zostanie" będzie musiało zostać bez odpowiedzi.

Całe ,opisane "misterium", może też i za sprawą Duranda Ruela, "trąci" dziewiętnastym wiekiem.

Tak trochę żartem ,ale gdyby ktoś teraz ,w dobie bumu "tech-cyfr-światło-nanotechnologicznego" zaczął tworzyć "pod szczebiotem oczu" ... "blednącymi słowami" ,gdzie słowo "zajebisty" przestało być wulgaryzmem, a "zajebista suka" obelgą ,cały jego "subtelny" trud porwałby "rwący potok" histerycznego śmiechu.

Można oczywiście oderwać się od "burdelu" dnia codziennego i zatopić w ów wiersz.Wówczas ( będąc wrażliwcem) jest szansa na odnalezienie więcej, niż odrobiny przyjaznego cienia przyziemności wydartej niebu.
pozdr