Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Milczenie jest bardzo głośne
Zwłaszcza kiedy nikt nie słucha
Wtedy myśl o ciepłej wiośnie
Płonąc w głowie w ustach zsycha
Mniej przeszkadza mała mucha
Niż ty gdy się zbliżysz prycha

Musisz czekać tak chwileczkę
Czasem cisza dłuższa bywa
Pochyl się nad starym wieczkiem
I obserwuj pióro w górze
Patrz powoli kropla spływa
I kleks powiedz chustką służę
18.07.2013

Opublikowano

Myślę Roklinie, że ukryłeś w wierszu tzw. tajemnicę autora?!
Ale drugi wers , bym zmieniła na:

-Zwłaszcza kiedy każdy słucha

a dlaczego tak , a dlatego ponieważ niewerbalne środki kontaktu i tak i tak widzą wszyscy!

pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmmm... może i widzą, ale nie każdy zdaje sobie z tego sprawę.
Za to cierpiący, odrzucony człowiek potrafi stać się bardzo nieprzyjemny. Zresztą, często bywa tak, że to ten milczący nie słucha i dlatego jest przygnębiony.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmmm... może i widzą, ale nie każdy zdaje sobie z tego sprawę.
Za to cierpiący, odrzucony człowiek potrafi stać się bardzo nieprzyjemny. Zresztą, często bywa tak, że to ten milczący nie słucha i dlatego jest przygnębiony.

Pozdrawiam :)
Roklinie , nawet nie wiesz jak bardzo wpatrują się w nas inni , ci niby niesłyszący!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmmm... może i widzą, ale nie każdy zdaje sobie z tego sprawę.
Za to cierpiący, odrzucony człowiek potrafi stać się bardzo nieprzyjemny. Zresztą, często bywa tak, że to ten milczący nie słucha i dlatego jest przygnębiony.

Pozdrawiam :)
Roklinie , nawet nie wiesz jak bardzo wpatrują i wsłuchują się w nas inni , ci niby niesłyszący!
Inteligentni , wiedzą ,co piszczy w trawie, mają ten szósty zmysł??!
dlatego jedne wiersze są wymowne , lekkie w odbiorze , inne trzeba się pokłonić autorowi!
Pozdrawiam!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...