Pajęczyna uczuć

[sylwia baran]

Nie szkodzi, że nic nie mówisz,
ja lu­bię mil­czące przedmioty.
Zais­te, wyglądasz jak pomnik,
bez sił, wiary, ochoty.

Ten smu­tek dziw­nie mnie wabi,
wprost w me­lan­cho­lii sieci.
Jak pająk, wys­siesz me wnętrze,
raz, dru­gi i trzeci.

Nie oprę ci się przecież,
a raczej pop­roszę o jeszcze,
bez­wstyd­ne ciało ofiary,
żałosną prośbą dopieszczę.

I umrę w twych objęciach,
os­tatnie wy­dając tchnienie,
roz­koszy i bólu zarazem
w miłos­nej sieci spełnienie.