przebłysk poranny

[Ja_Adela]

Snuje się w myślach cienka jakaś nić, tak krucha, że szybszy stukot serca zdaje się rozszarpać ją w nieskończoność. Jednak rozciąga się, gumowi, chwyta skroni i trwa niewzruszenie. Moja smętna przyjaciółka co kreśli najpiękniejszy krajobraz, czułe wzloty duszy i wielkie kukurydziane słońce, zawsze obecna, choć podobna babiemu latu wtopionemu w jasne powietrze.
Paliłam papierosa przy oknie, ot jak zwykle. Przede mną zawsze ta sama, znana na pamięć, pocztówka osiedla na skraju Krakowa. Stopniały na wpół śnieg, który dawno już obnażył zawstydzone piachem chodniki, kiosk gdzie miła pani sprzedaje Winstony łysym głowom w kapturach, posadzone niedawno małe, zmizerniałe choinki (jest ich ciągle pięć), żółta Biedronka, jakoś dziwnie wyglądająca zza drzew, nienaturalnie. Wszystko jak co dzień irytująco takie samo. Co rano mam nadzieję, że zaciągając się kolejnym tchnieniem papierosa zauważę przynajmniej brak jednego mizernego drzewka. Nic z tego. Widać łyse głowy mają ciekawsze zajęcia, wandalizm nie jest już w modzie. A może tak jak ja, osiedlowi królowie , zmęczeni są powielaniem swoich rytuałów. Może ta sama cienka nitka przemyka się pod ich kapturami i zakłóca wizje dewastacji. Taki zgrzyt, stan jak zacięcie zamka błyskawicznego. Wszystko się burzy i traci sens. A to tylko mała, ledwie dostrzegalna nitka. Przebłysk czegoś okropnie smutnego, zabierającego chęć na przeżycie dnia jak każdego innego. Może łyse głowy siedzą w fotelach i w miarę upływu piwa z butelek, odczuwają coraz większą gumę balonową pod skroniami. Wszyscy jesteśmy coraz bardziej posklejani. Tam w środku.