Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Słuchajcież wy tego
Co ja do was gadam
Bo tak jak prorocy
Bzdury opowiadam

Bzdury me ciekawsze
Bo przed wschodem słońca
Ja jestem początkiem
Bzdur tych wszystkich końca

A ten tylko dojrzy
Bzdury moje zoczy
Ten kto ma otwarte
Dość szeroko oczy

Lecz to w tajemnicy
I po cichu wyznam
Że się tu przed ślepcem
Do błędu nie przyznam

Gdyż te moje słowa
Jako Boże grzmoty
Się ci tutaj spełnią
Spełnią co do joty

I dotąd tu będą
Brzmiały piorunowo
Aż w końcu wypełnią
Wiekuiste Słowo.

Opublikowano

posłuchajcie tego
co do was powiadam
bo jako prorocy
bzdur nie opowiadam

staram się ciekawie
też przed wschodem słońca
prawdzie dać świadectwo
przed nastaniem końca

tylko ten co dojrzy
i podstawę zoczy
który ma otwarte
oraz się nie boczy

to też w tajemnicy
całkiem jawnie wyznam
że nawet przed ślepcem
do Boga się przyznam

to nie moje słowa
ale Boże grzmoty
wolę Jego spełnią
i to co do joty

nadal stale będę
grzmiał wciąż piorunowo
aż się wreszcie spełni
każde Boże słowo

Opublikowano

Czy autor przeczytał to, co napisał przed wysłaniem?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Skoro peel sam twierdzi, że opowiada bzdury, to po co go słuchać?
Czy nie widzi, że się ośmiesza?

Bzdury me ciekawsze
Bo przed wschodem słońca
Ja jestem początkiem
Bzdur tych wszystkich końca


To tak na serio...? Mam nadzieję, że to tak dla żartu...

I tak można pociągnąć do końca tego tekstu...

Gdyż te moje słowa
Jako Boże grzmoty
Się ci tutaj spełnią
Spełnią co do joty


To jest w ogóle niedorzeczne. Skoro peel wygaduje bzdury, to dlaczego są to "Boże grzmoty" i mają się wypełnić? Toż to nonsens!!

Forma - fatalne rymy, nadające rytmu katarynkowego, miks wyrazów potocznych "gadam" i bardziej niby wzniosłych - ostatnia strofka jest wręcz groteskowy, brzmi to jak przemowa nawiedzonego kaznodziei.

Podsumowując: zanim coś opublikujesz, oceń formę i treść, sprawdź, czy tekst ma sens i dopiero wklejaj....
Przed Tobą jeszcze wiele pracy...
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz napisałem pod wpływem
pewnych poglądów
jakie niektórzy mają
więc zdają sobie sprawę
że nie wszyscy go zrozumieją )
Sam wiersze piszesz ..........
czytałem, podobają mi się )
ja nie mam takiego talentu.
Opublikowano

Myślę, kolego, że jeżeli dopiero zaczynasz przygodę z poezją, to musisz przygotować się na to, że większość wczesnych prób jest po to, by wyrobić rękę (moich również). Czytaj, opiniuj wiersze innych, ćwicz. I jeszcze jedna porada - zacznij lepiej od lżejszych tematów, bo w kwestiach dotyczących wiary jest cienka linia między wielkością a śmiesznością. Widzę, że masz skłonności do formy piosenkowej - może w tę stronę trza iść?
Dziękuję za słowo nt. moich tekstów (sam mam mniej złudzeń) i pozdrawiam :)

Opublikowano

Nie jestem poetą i nie mam takich ambicji aby nim zostać )
powiem tak jak wielki wieszcz i poeta:
"Idea wiary nowa rozwinięta
W błyśnięciu jednym zmartwychwstała we mnie"

wiara tak jasna, logiczna i przejrzysta
tak jasna jak dwa dodać dwa jest cztery.
"Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione,
ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło"

Choć nie mam zdolności do pisania
to jednak chcę przekazać innym pewną myśl
chcę zerwać zasłony i otworzyć ludziom oczy
i robię to w taki sposób w jaki potrafię.
Nie piszę ja po to aby zadowolić wybredne umysły
ale piszę po to aby w końcu chmury sprzed oczu nam prysły.

Wiersz napisałem ponad X lat temu
i głównie był skierowany do osób które mi radziły abym;
przestał pisać bzdury, bo mało kto już wierzy
wte bzdurne bajki napisane w Biblii.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Nie potrafię przejść obojętnie: to jest przykład jak nie należy pisać!
Powtarzam za Autorem:

' A ten tylko dojrzy
Bzdury moje zoczy
Ten kto ma otwarte
Dość szeroko oczy'

Brak mi słów, by określić ten twór.
Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


OK wiem ze nie potrafię pisać )
i dzięki za wskazanie owego fragmentu
ale jestem ciekawy jak to prawidłowo powinno być napisane
więc czy mógłbym prosić o przykład? )
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


OK wiem ze nie potrafię pisać )
i dzięki za wskazanie owego fragmentu
ale jestem ciekawy jak to prawidłowo powinno być napisane
więc czy mógłbym prosić o przykład? )
Pozdrawiam.
Jest poniżej taki dział: warsztat gdy utwór nie całkiem gotowy. Tam
najlepiej wkleić wiersz. Można mieć wtedy szansę na pomoc i rady.
Przede wszystkim, należy dużo czytać dobrej poezji, klasyków i nie tylko, czytać i starać się zrozumieć, zapamiętać, podpatrywać, nabierać doświadczenia i wrażliwości.
Ktoś już Ci tutaj radził: pisz o tym co Cię otacza, nie wysilaj się na oryginalność, pisz z sensem, używaj rymów z sensem, unikaj rymów gramatycznych, czytaj na temat form wiersza, teraz dużo wiadomości teoretycznych można uzyskać z internetu. Nie ma gotowej recepty na to "jak powinno być napisane". Tutaj na Forum wszyscy się uczymy, każdy ma swoją drogę i nią pójdzie, należy mieć dużo cierpliwości i dobrych chęci. Nie każdy wiersz, który napiszemy musimy poddać krytyce innych. Pierwszym krytykiem jesteśmy sami sobie. Życzę powodzenia
- baba
Opublikowano
pisz o tym co Cię otacza,
inni to robią lepiej, ale i ja piszę o tym, czego inni starają się nie zauważać.
nie wysilaj się na oryginalność,
powiedział kogut do koguta starającego się uchylić łba spod siekiery )
pisz z sensem,
staram się i myślę że wiersz jest napisany z sensem
używaj rymów z sensem,
myślę że rymy napisałem z sensem, no chyba że nie wiem o jaki sens chodzi )
unikaj rymów gramatycznych,
przyznaję że moje rymy nie są wyszukane
Nie ma gotowej recepty na to "jak powinno być napisane".
a więc wydaje mi się że wiersz nie jest najgorzej napisany
bo żadna z zamieszczonych uwag pod moim wierszem
nie skłania mnie abym inaczej myślał - więc się nie przyznam do błędu )
każdy ma swoją drogę i nią pójdzie,
zgadzam się )
należy mieć dużo cierpliwości i dobrych chęci.
aby zrozumieć wiersz to jest bardzo wskazane )
Pierwszym krytykiem jesteśmy sami sobie.
I właśnie dlatego swoje wiersze oceniam tak a nie inaczej )
Życzę powodzenia
Ja też życzę.
Opublikowano

Mniej więcej wiem o co Ci chodzi , ale to zawsze i tak sprowadza się do wiary , a wiara to COŚ osobliwego i albo się ją ma albo nie . można też wątpić , można stracić , odzyskać można też od niej zgłupieć poświęcić się oddać życie nawet itp.itd i tak nie wyczerpiesz tematu a Ty chcesz zrobić to jednym dość niewydarzonym wierszem z tą cudowna myślą , że oto wiesz odkryłeś tajemnicę i ona jest dotępna też dla innych co nie są ślepi,obyś w nie wytrwał
Pozdrawiam Kredens

Opublikowano
Mniej więcej wiem o co Ci chodzi ,
cieszy mnie, bo nie każdy wie )
ale to zawsze i tak sprowadza się do wiary,
wszystko sprowadza się do wiary
a wiara to COŚ osobliwego
się tylko niektórym tak zdaje )
i albo się ją ma albo nie.
Każdy ma wiarę, tylko nie każdy chce zawierzyć innym.
można też wątpić,
człowiek łatwowierny jest lekkomyślny
gdy zostanie poddany próbie zwątpi
można stracić,
gdy się jest lekkomyślnym )
odzyskać można też
człowiek wątpi gdy nie rozumie
zaś gdy pojmie to uwierzy
błogosławieni co nie pojęli a uwierzyli
od niej zgłupieć
możliwe jeśli się jej nie rozumie
i jest oparta na fałszywych poglądach.
poświęcić się oddać życie nawet itp. itd
"Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich
miłość wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieje"
i tak nie wyczerpiesz tematu a Ty chcesz zrobić to jednym dość niewydarzonym wierszem
tu się poczułem urażony ( bo nie napisałem tylko jeden wiersz niewydarzony, ale było ich kilka )
z tą cudowna myślą , że oto wiesz odkryłeś tajemnicę i ona jest dostępną też dla innych
owszem tak uważam )
co nie są ślepi,
mniej więcej wiesz o co mi w wierszu chodzi, ale jednak nie całkiem )
obyś w nie wytrwał
moja wiara jest jak skała, a na tej skale zostanie zbudowany Kościół.
Dzięki za komentarz i pozdrawiam.
Opublikowano

piszesz, że "wydaję Ci się że wiersz jest dobrze napisany"
tylko pozazdrościć, ja mam zupełnie na odwrót
ciągle coś zmieniam, poprawiam
czuje niedosyt, "że jednak mogłem to zrobić lepiej"
radzę ci też tak poczuć.
pozdrawiam.
Emek,

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie poczułem się zbytnio urażony
gdyż jestem do tego przyzwyczajony )
zresztą na końcu tej wypowiedzi zamieściłem uśmiech.
Ty mówisz że ja to chcę zrobić jednym wierszem, a przecież napisałem ich kilka )
a nawet gdybym chciał to zrobić jednym wierszem, to niekoniecznie tym
możliwe że zrobię to jednym słowem, najwyżej dwoma )
przecież jest przysłowie; mądrej głowie dość po słowie )
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wcale tak nie napisałem )
napisałem że nie najgorzej
co znaczy że można wiersz napisać gorzej )


Ależ oczywiście że czuję i też poprawiam
tylko że Ty masz większe zdolności i Ci to lepiej wychodzi )
Pozdrawiam.
Opublikowano

Wróciłam, żęby Ci powiedzieć, że czekam na Twoje nastepne wiersze, wiem, że będą coraz lepsze, ale pisz!
Nie od razu Kraków zbudowano! Nie zniechęcaj się, proszę.
Wszyscy mieli i mają "sęki" na początku, potem będzie coraz lepiej.
Kto ma pisać - będzie, jeśli to mu daje przyjemność, wraca do pisania, czego Tobie życzę
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97   Miniatura o relacji w której uczucia nie są odwzajemniane.    Ogromna głębia kryje się za tą matematyczna miniaturą.   Niesamowite.     
    • @huzarc  Dziękuję za tą recenzje, zależało mi by każdy przedmiot w wierszu niósł głębsze znaczenie niż pozornie się wydaje. Cieszę się że to wybrzmiało    Pozdrawiam serdecznie.   @Tectosmith  Cieszę się że wiersz działa!! Chciałem oddać właśnie ten pozorny spokój między jednym wydarzeniem a drugim, stan pogranicza. Dziękuję za ten komentarz i poświęcony czas na mój wiersz. Pozdrawiam serdecznie    @Berenika97 Dziękuje za ten obszerny komentarz, Interpretacja metafor jak najbardziej trafna :) czasem zwykłe przedmioty mogą oddać więcej niż tysiąc słów. Miło że przesłuchałaś piosenkę. Pozdrawiam i życzę miłego wtorku :))  
    • Jak dla mnie - wiersz zadumany, może dlatego myśli „lecą” niespiesznie. Wyobrażam sobie peel’a nad brzegiem morza z tą butelką wina i nastrojem do zadumy nad…życiem.Bardzo plastyczny obraz. p.s Tylko nie wiem co tam robi Nelly Furtado, ale  w takim razie nie jest tam ( na tej plaży ) aż tak źle :)
    • Są takie dzieła, które przez swoją inność, kontrowersyjny język  czy wulgarność i seksualizację treści, nigdy nie opuszczą podziemi,  by móc objawić się w pełni  swego anty człowieczego  i bezbożnego mroku, oczom ludzi.  Ogółowi społeczeństwa, które karmione jest kłamstwem,  wyzyskiem i pustą idyllą uczuć. Władza, która rozsiadła się wygodnie w fotelach waszego umysłu. Rozkazuje Wam kochać, marzyć, śnić,  żyć kolejnym dniem lub teraźniejszym  tak mocno jak gdyby jutra miało nie być. Musicie pokładać nadzieję  w pracy, zysku, dostatku. Kłaść podwaliny z własnych ciał. Jak cegły pod budowę świetlanej gospodarki.     Kochacie kicz i tęczowość sztuki upadku. Czegoś na wzór muzyki, poezji i kina. Śmietniska, odrzutu przemielonego z farsą. Czegoś co wywołuję u mnie  nawet nie obrzydzenie. A strach przed zidioceniem. Nie ma miejsca dla człowieka. Dla idei.  Wszystkich mesjaszy ukrzyżowano. A człowiek współczesny, spalił i obrócił w pył swą cywilizację.     Cóż Ty sztuko uczyniła młodym, że płonie na stertach  papier zapisany przez wieszczy? Pękają, łamane pod butem i na kolanie płótna smutnych, sensualnych pejzaży, naturalna nagość i intymność aktów, sceny batalii i potyczek. Pędu końskiego i huku samopałów. W domowych świątyniach,  rozwidlonych zza okiennych rolet, nikłym światłem ledowych lampek. Na podręcznych,  kilkudziesięciocalowych ekranach, przebiega życie przez palce, zajęte baraszkowaniem  w słonych przekąskach. Podzielone jest na  odcinki, sezony i sagi. Saga o ludziach,  którzy ludźmi już zwać się się mogą. Nastał dzień gniewu znany z księgi. Nie Bóg jest winowajcą. Nie Szatan nawet. A człowiek, innowacja i postęp.   Lecz po katastroficznym pożarze  i trzęsieniu ziemi. Zaszło jak zawsze słońce  za krwią nabiegły, zachodni horyzont. Władztwo objęła noc. Zimna, lodowata, mgielna. Z tej mgły gęstej, wychynęły postaci. Byli podobni do ludzi. Dzikich, pierwotnych, pierwszych. Lecz mimo wrzasków i krzyków  niepodobnych do żadnego języka, mimo pijaństwa, palenia opium  i wolnej syfilisowej miłości. Byli elitą i dziećmi upadku, który zrodził największy triumf.     Dla nich nic znaczy wszystko. Koniec jest początkiem. A forma i styl są nienaganne. Żyją poza światem widzialnym. Świat kiedyś ich szukał. Pytał do czego są mu potrzebni. Odpowiadali. Do niczego. Nie Tobie. Nie innym. Kochamy tylko siebie i sztukę. Niech żyję sztuka! Pełna brutalnego naturalizmu. Pełna zgnilizny, śmierci i zgorszenia. Pełna pytań bez odpowiedzi, egzystencjalnego bólu istnienia. Pełna szoku, oporu i odrzucenia. Indywidualności ducha. Pogrzebu za życia. I trucizny współżycia społecznego. Dekadencki bal owładnął ulice,  pełne tych postaci i tańczyli oni tak w narkotycznym upojeniu  aż do brzasku.     Zbudziłem się dość nagle i niespodzianie. Ranek musiał być w pełni  bo słońce stało już dość wysoko. Rozejrzałem się wokół i szybko zorientowałem się gdzie byłem. Spędziłem noc tym razem  nie w piwnicznych odmętach kamienic rynku, nie w pustostanie na granicy lasu a w samym centrum parku miejskiego, naprzeciw już nieczynnej  z racji pory roku fontanny. Biała, zgrabna, jesionowa ławeczka  służyła mi za łóżko  a brudny tobołek z garstką moich rzeczy  urósł w potrzebie  do rangi poduszki bezdomnego.     Usiadłem z trudem, kaszląc przy tym. Otarłem zaróżowioną twarz  obrośniętą siwą, skołtunioną brodą. Blade, ledwie błękitne oczy  trwały jeszcze w odmętach pijackiego snu. Zatarłem je brudnym rękawem. Od razu poczułem się lepiej. Bardziej trzeźwo. Pomiędzy dziurawymi butami,  walały się zeschłe liście i gałązki, strącane przez ostatnie dni  silnym wschodnim wiatrem. Było jednak przyjemnie ciepło  jak na początek października.     Właśnie październik. Początek roku akademickiego. A park był usytuowany zaraz naprzeciw akademickiego miasteczka. Ludzi była wokół masa. Większość stanowili uczniowie i studenci, śpieszący na zajęcia i lekcję. Wielu z nich przycupło na ławkach wokół mnie i czytało notatki  lub zlecone przez profesorów książki. Inni jedli spóźnione śniadanie a część po prostu odpoczywała,  obojętna na wszystko, z dymiącymi papierosami w dłoniach. Wsłuchani w rytm obudzonego miasta z którym wetknięta w jego centrum przyroda nie mogła konkurować.     Już miałem wstać i ruszyć przed siebie  tak daleko jak nogi poniosą, lecz ujrzałem dosłownie naprzeciw siebie postać młodej kobiety zaczytanej w książce której okładka i tytuł, wywołały u mnie gęsią skórkę  i odruch wręcz wymiotny. Dziewczyna mogła mieć  co najwyżej osiemnaście lat  co klasyfikowało ją szybciej na uczennicę liceum niż studentkę. Była istotnie urocza i urodziwa. Długie blond włosy  opadały jej wręcz na kolana  gdy była pochylona nad lekturą. Zielone, duże oczy.  Skakały ze słowa na słowo, widać urzeczone i pochłonięte przez wyimaginowany świat w nich zawarty. Rzęsy miała pięknie wydłużone makijażem  a brwi nakreślone idealnie wąska linią podkreślały jej wspaniałe rysy  i nieskalaną młodość cery.     Czy może mi panienka powiedzieć, czy nadal w szkole uczą,  że on wieszczem i wielkim poetą był? Pierwej nie oderwała nawet oczu od lektury, ale wreszcie odpowiedziała,  choć tak chłodno i obcesowo,  że aż pożałowałem pytania. Uczą tego nadal drogi Panie.  Uczyli zapewne i w Pana czasach,  uczą teraz i za dwieście lat nadal będą. Wielkim poetą był.  I basta.     Aż nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. Panienka wybaczy ale wierutne to brednie. Ballady, romanse, epopeje… brednie, brednie, po stokroć brednie, w które wierzyć może jedynie  ciało i serce młode. Naiwne i nie znające życia. Uczucia, miłości, rzędy dusz,  małe i wielkie improwizacje. A małe i wielkie są tylko kłamstwa  tej całej romantycznej hucpy. Ale ma panienka jeszcze czas się przekonać na własnej skórze, choć nie życzę tego z całego serca.     Dziewczyna aż poczerwieniała ze złości. Pan widać kloszardowy krytyk  i literat pierwszej wody,  skoro kultura klasyczna Panu tak nazbyt uwiera i wadzi.  Cóż zatem powinnam czytać  wedle pana mniemania,  co mi nie zniszczy serca i duszy  nie wyda na pułapkę kłamstwa. Co Pan niegdyś czytał  i skończył w rynsztoku? Panienka jest już duża i powinna czytać prawdziwą literaturę. Modernizm jest jedyną ścieżką i lekarstwem. Baudelaire, Verlain, Poe,  Przybyszewski, Grabiński…     Pan każe czytać mi szaleńców! Wariatów i ludzi obłąkanych. Czytać ich tylko po to by samemu zjechać po równi pochyłej ku szaleństwu. Widać Panu z nimi po drodzę i pod rękę. Wygląda Pan jak oni i ich bohaterowie. Ja jestem ich epoką Droga Pani. A czy zna Pani poetę z naszego miasta. Miał na nazwisko Tracy. Zaginął lata temu. Niektórzy twierdzą, że umarł. Tracy… ten świr udający w swych utworach, że żył przeszło sto lat temu, zresztą podobno jego mieszkanie wyglądało tak jakby mieszkał tam Dostojewski a nie on.     Czytałam kiedyś kilka jego wierszy. Przerażająca lektura. Depresja, lęk i upadek człowieka. Ponoć chodził codziennie na cmentarz by szukać samotności i weny. Czasami spał między nagrobkami  Wyruszał samotnie w nieznanych kierunkach  tylko po to by gdzieś pośrodku lasu, mieszkać w szałasie tygodniami  Tylko po to by pisać. Podobno zastrzelił się  pewnej zimowej nocy na cmentarzu. Pochowano go jako nn bo tak sobie życzył. Ale grobu nikt nigdy nie widział. Przeraża mnie Pan i pańskie autorytety.   A więc nie będę już przeszkadzał w lekturze. Wstał piękny dzień więc  i mi wypada wstać i iść, szukać swego grobu. Za dnia szukam śmierci  a nocą tonę w objęciach  balu nihilistycznych figur. Nigdy nie wiem czy na cmentarzu, wreszcie wychynę z bezimiennego grobu, czy w trumnie z kochanką  o twarzy zabranej przez rozkład  będę łaknął i pragnął jej krągłości rozkładu, którymi karmię swą wenę zbrukanego, przeklętego poety. Wtedy widać mnie poznała i zemdlała. A ja podszedłem do niej, wyciągnąłem  z jej zimnych lekko wilgotnych dłoni  książkę wieszcza i wyrzuciłem ją  do kosza obok ławki. Uchyliłem jej ronda na pożegnanie i ruszyłem na cmentarz do swego bezimiennego grobu.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...