Niedziela

[Tomasz_Biela]

w niedzielę zaczynam dorastać z dziećmi siedząc na fotelu w fotel opadam
jak kamień w mech bezpiecznie otulony miłością od niedzieli
do następnego opadania w dzieciństwo do następnego pogrzebu opadających drzew
trzeba pamiętać że istnieje nagła śmierć nagły żal nie ma ratunku ani drogi powrotnej

zaczynam już wyrastać spod mchu zaczynam kochać tak jak nigdy nie kochałem
tak kamień upodabnia się do serca bije otwiera dziuple w korach rozpala bujną wiosnę
po odmrożeniach sinych myślach jest córka i syn moja prawa i lewa dłoń
dwie komory w sercu którymi potrafię zatuszować monotonię zalać smutek
pamiętając że jest moja kobieta moja jedyna wiosna ciepły oddech i jedyne światło
otworzyło powiekę kiedy Potop ustał a ty kochanie łaskoczesz zachód
pęka jak skorupa jajka słońce puściło nam oczko na dobranoc
rozświetlasz sny gładzisz mnie po głowie jak księżyc zimne niebo

w niedzielę odpoczywamy od upadków czekając na kolejny
koniec świata przygotowany do ewakuacji świat nie jest potrzebny bo nigdzie
w świecie nie ma takich dzieci takiego powrotu do dzieciństwa i takiej wiosny
jak tutaj przy tobie

[Baba_Izba]

Podoba mi się bardzo sposób narracji w wierszu, jedynie zastanawiam się, czy w pierwszym wersie drugi 'fotel' jest przemyślany.
Wiersz, który warto przeczytać; budzi ciepłe skojarzenia,
nadzieję na następne wiosny.
Z pozdrowieniami
- baba

[Marlett]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę ,że drugi fotel jest przemyślany , lepsze to niż ''w niego'' lub ''weń''.
Bardzo ciepły tekst. Jestem pod wrażeniem.
PozdrawiaM.