GÓRA

[bowit]

Góra

Nad kotliną dumnie wznoszę
całe piękno w pełnej krasie.
Zaś łagodnym stokiem proszę
- spróbuj sił swych na tej trasie,

gdzie początek przy przełęczy
i urwany dywan lasu.
Brzeg urwiska ciągle dręczy
dotyk czasu

i kawerna ciało kruszy,
tworząc wąwóz wśród kęp trawy.
Tam wypływa z głębi duszy
potok łzawy.

Przy nim bielą zaś naradka
wabi pięknem swej natury.
Obok rośnie ściana gładka,
pchając masyw wciąż do góry.

Jego koniec wieńczą schody,
które skrywa obłok pary.
Lecz mijając te przeszkody
nie trać wiary,

gdy twe stopy są na grani.
I gdy ręce sięgną szczytu
okrzyk szczęścia buchnie z krtani :
jest nagroda - garść granitu.

Jednak to jest ciągle mało,
kiedy triumf przeszywa skórę.
Duma bucha poza ciało.
Kroczy dalej, ciągle w górę,

zdobywając szczyty nowe.
Trzeba oko mieć sokole
i rozsądku pełną głowę,
żeby dostrzec świat na dole.

W przepaść rzucić pychę całą,
a pogarda i egoizm w grocie spłonie,
oświetlając ścieżkę małą,
by uścisnąć czyjeś dłonie.

bowit

Warszawa dn. 27.09.2011 r.

[Arksi_]

Podobaj mi się Twoje oba wiersze
bo ma w sobie wartościową treść
i niosą jakieś przesłanie.

Pozdrawiam.