oboje bliźniacze

[Pociągowy Poeta]

oboje bliźniacze

wiesz, że on spadł w przepaść
wiemy oboje

zastanawiasz mnie
z taką łatwością przyszło Ci pożegnanie
tak wiem
ja zawsze dłużej muszę być cucony
po angażu tego pokroju
pokroju w końcu całkiem powabnego

ale Twoja lekkość i
aniuansowość
nieco mnie zmartwiła
ta przepaść mnie martwi również
w którą uciekł

wspomniałaś o ostrożniejszym doborze
przyjaciół
na przyszłość
a nie moglibyśmy tak na przeszłość?

zamknąłbym oczy, szepnęłabyś słowo
i już mielibyśmy przyjaciela z przeszłością
wspólną, naszą, znajomą, i bliską
jak pierś matki w niemowlęctwie naszym
i zrozumiałą dla nas jak nasze myśli bliźniacze
czy dzielenie się przy współtworzeniu to już kazirodztwo?
podniecająca koncepcja, nie sądzisz?

[Gość]

Nie sądzę. Kazirodztwo to zbyt poważny problem jak na takie, przepraszam, dyrdymały. Nie dostrzegam ładu i składu bo takowe w utworach poetyckich winny być - tak mi się przynajmniej wydaje.
Do Siego Nowego :)

[Pociągowy Poeta]

hm. pewnego rodzaju metafora?

a dyrdymały, jak zazwyczaj i wszędzie wokoło :)

ale co do ładu i składu się bardzo nie zgodzę - dekonstruktywizm (którego, broń boże nie jestem przedstawicielem, bo najpierw musiałbym naprawdę rozumieć, na czym on polega) jest niezwykle fascynujący - nie uważam, że jest w nim coś złego. niby dlaczego powinien być ład i skład? bo tak wypada? bo tak być powinno? to tylko i wyłącznie osobiste podejście. ja w pisaniu, jak i w muzyce, poszukuję oderwania od porządku, braku skutkowania i przyczynowości. czy coś w tym złego?