O ciszy

[Heweliusz]

Mojej duszy i tęsknocie…

Można być cicho i się nie wyciszyć.

Prawdziwa kontemplacja leży w duszy.

Niepokój burzy skupienie – nawet wsparte o bezgłos.

Krzycz w duchu i do Ducha ustami a serce miej spokojne.
Nieskore do dialogu z sobą samym, bowiem to gubi.
Człowiek zapędza się w zaułek swoich pomysłów na życie,
Gubiąc cały zapas podświadomości skupionej na Bogu.

Można być cicho i się nie wyciszyć.

Siedzieć długo na brzegu, wpatrywać się w jezioro marzeń,
Które nie pozwala przekroczyć istoty rzeczy o przyszłości.
Stać w kółko, w tym samym miejscu i ruszać sercem
W poszukiwania kolejnych słów do opisania nieopisywalnego.


Zmartwychwstanie Pańskie, 11 kwietnia 2004 roku, noc po samotnym spacerze ku pamięci własnej niezdolności do ustalenia czegokolwiek o sobie samym.