c.d.

[Martencja M]

idę heroicznie
wśród drzew zastygłych
w prozaicznej codzienności

nie zważam na bolesne
muskanie witek
ani na wiatry spychające
w przepaść stagnacji

nie zatrzymuję się
mimo strachu
nie słucham
ludzkich niepewności

tylko wędruję przed siebie
z myślami wołającymi stale:
„Carpe diem…, Carpe diem…Carpe…“

[Natalia Irlandia]

Wszystko spoko , ale myslalam ze mysli bedą wolac jednak co innego. No ale i tak ok.

[Martencja M]

Dzisiaj wreszcie znalazłam czas, by sprawdzić dokładnie ten wiersz i niestety muszę poinformować, iż został on całkowicie zmieniony, ponieważ poprzednia wersja posiadała dużo mankamentów i niedociągnięć. Za co przepraszam... :)...

Myślę, że utwór prezentuje się teraz dużo lepiej... chociaż nigdy nie wiadomo... :)

Pozdrawiam wszystkich

Martencja M