Dysonans

[Maciej Pa]

Na wklęsłym pagórku,
Przy drewnianym murku,

Słoneczną słotą, kwitnącą jesienią,
Siedział kawaler z małżonką Bożeną.

Przegryzał jarską kanapkę z wędliną
I pił herbatę ze słodką cytryną.

Jako, że była niedziela, więc początek tygodnia,
Chodził dziś w ciasnych, szerokich spodniach.

Milcząc, opowiadał swą historię,
Jak kiedyś zginął, będąc na wojnie.

Spotkał w eleganckim garniturze wysokiego karła,
Którego młoda staruszka z tych starych szmat odarła.

Owy niski dryblas, stojąc nieruchomo,
I biegając tu i ówdzie i wokoło,

Siedział na pustyni, pod zieloną olszyną
I Potrząsał swoją rzadką czupryną,

A jego włosy stanowiły gęstą łysinę.
Niegdyś studiował w Tokio łacinę,

Wszak był to człowiek mądry, uczony,
O ilorazie inteligencji wrony

I mądrości godnej czajki,
Więc szeptem wykrzyczał morał tej bajki:

Jak autostrady w lesie,
I trzeszczącego mrozu w lecie,
Tak sensu szukamy w dzisiejszym świecie.

[Agnieszka_Horodyska]

Pomysł i realizacja, i pointa, bardzo mi się podobają, więc nie czytam drugi raz :D Pozdrawiam!