w promieniach łaski

[teresa943]

kiedyś pisałam o szaleństwie
zapomnij
czas przetrawił niestrawność
w kwarantannie

opadły skrzydła rojeniom
jawa rozbłysła nową siłą
chcę zdążać osobistym
traktem

w plątaninie niezrozumień
jutra
sens powołania

nie dla igraszki los stanął
na progu ciszy z okazją

wtulona w niebo
pragnę coraz więcej
i wyżej

po drabinie natchnień
duch wiedzie nasze dusze
równolegle

ale

nigdy nie będziemy jedno
po przekątnej
bezwinnie pnę się w górę

a ty
póki łaskawa pora
wróć

na błękitne łącze
kamienia węgielnego

[aluna]

Droga Krysiu jak to u Ciebie sie czyta i m y ś l i ,,, poetko nie odpuszczę zadnego Twojego wiersza,,,i ostatnio wyczuwam bardzo osobiste relacje,,,między a między !
Jedne z pojednaniem , drugie z brakiem zrozumienia, ale ten wiersz (jak czytam peelka nie daje za wygraną) niby rownolegle ,ale:
'nigdy nie będziemy jedno
po przekątnej
bezwinnie pnę się w górę "!
A punta rozbrajająco zaskakująca- może tak czytelnikowi dajesz myśleć i mysleć- przekaz czytelny , pelen mądrych przemyśleń!
I w trzecim wersie bym zmieniała to -czas przetrawił na -czas przetrwał niestrawność.......!
Serdecznie !
Hania