Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

bukiet (nie)równego kroku w rekwizytach odrębności
skórach piórach kolorach tęczy
przelewa się jarmarcznym kanałem
w simulacrum konsumpcji

damskie obcasy w męskiej skórze
ekspozycja pośladków nagich piersi
na beztroskim koncercie
totalnej akceptacji każdej tożsamości
w nowej Wieży Babel
w przestrzeni tolerancji
od Bramy do Anioła Wolności









Copyright by Ewa Krzywka
2012
Opublikowano

Oj jak bardzo chciałbym się mylić ,ale:
kanał ,Wieża Babel ,simulacrum konsumpcji i to "wyszczegółowione" NIE - o czym to może świadczyć.
Znowu dostało się tym biednym gejom.
A w języku czeskim tytuł znaczy : że wszystko ( mimo wszystko ) ok.
"Nic to Basiu
tedy powiedz sobie .... nic to"
pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ale co z tego? Pani opisuje, li tylko.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ale co z tego? Pani opisuje, li tylko.


To jest prawidłowe zrozumienie. Przekaz jest opisem moich wrażeń i refleksją dotyczącą "Christopher Street Day 2012" w Berlinie ;) Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




no to sie właśnie mylisz ;) pozdrawiam
Już mówię "proć".
Przekaz jest bardzo suchy ,reporterski.Jak na "paradę" minorowo.A kiedy dołączyć do tego odwołania do biblii, to zwyczajowo nic pozytywnego pomyśleć nie można.Inne spostrzeżenia już wymieniłem i cóż ... pomylić się nie można?:)
Ten upał ,organizm puszcza ,zwykła rzecz.
A na marginesie: ulżyło mi ... deczko ..."nic to"
pozdr
Opublikowano

Reklamę piękną podziwiam z obcasami tam powyżej. Ale przejdźmy do tematu tekstu. Druga strofa przedstawia dom publiczny zwany szerokim masom burdelem, bo z niczym więcej się nie kojarzy. Pierwsza no niby konsumpcja jest i tyle łączy obie strofy. Dopisać coś do drugiej może erotyk powstanie;-) poz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





W drugiej strofie odnoszę się do cytatu z Księgi Rodzaju "nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić". Takie odniosłam wrażenie obserwując wielojęzyczny i wielonarodowy, wielokulturowy tłum zjednoczonych ludzi na Paradzie. Skojarzeń z "burdelem" w sensie, o którym Pan pisze absolutnie nie miałam, a jeżeli, to burdelem kalejdoskopicznym w sensie totalnego bałaganu wizualnego, formalnego (estetycznego) i oczywistego syfu na trotuarach i ulicy, który w rezultacie komponował się w konkretną całość. A więc, jeżeli "burdel" to w znaczeniu dekonstrukcji dającej nową postmodernistyczną jakość. Myślę więc, że zadaję pytanie o tę nową jakość, o pewien punkt (dark spot [P.Virillo]), w którym się znajdujemy jako kultura i cywilizacja. Parada stała się dla mnie znakiem naszej współczesności. Jej wydźwięk totalnej dekadencji wskazuje na koniec pewnej epoki, niesie ładunek nihilizmu i być może braku wszelkich ograniczających totalistycznie wartości. I ten ostatni aspekt budzi nadzieje na bardzo proste, dialektyczne stwierdzenie o świeckiej paruzji dziejów.

Pozdrawiam ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...