Zryw (tytułowy paczwork1)
nasz dom jest jak niespokojna przystań, to klatka,
właściwie taka jak inne, co więcej, to nasza separatka.
gdyby tak można cofnąć czas, wejść w sen i otworzyć
dawne koperty, ale ty jak zawsze w butach nie do pary.
mam dosyć nocnych wędrówek z pokoju do pokoju,
cyklicznych uczt i niedzielnych wizyt nad Niegocinem.
jesteśmy jak bierki - cztery pory roku zamieniają się
w wysypisko - starałam się, ale ten stan mnie obrasta.
kiedyś tworzyliśmy tandem, zostały nędzne kadry, ciągłe
powtórki i pulsujące pytania. brakujące ogniwo gnije
w rozlewiskach, tam dla burzanów nie ma alternatywy.
podobno czas nas uczy pogody, ale we mnie jesienny chłód.
dzisiaj albo nigdy - rzucam pętlę w falę odpływu.
marzyłam o safari - na półstepach złapię świeży oddech,
w pacierzu poukładam rozsypane myśli - bez pośpiechu
stworzę ogród bez luk i tych cholernych trzech papryczek.
nic już nie będzie na niby - mówiłeś - praca nie zając,
a życie to nie bajka, a jednak moja tęsknota, czasem spóźniona,
już nie taka sama, bo dojrzalsza staje się gigantem.
ostatni raz zlizuję okruchy - to mój exit - czy warto?
minione chwile - na zawsze moje - dawno spopielały,
ale już po - jeśli nie do twarzy ci z taką jesienią idź
na rogatki, gdzie możesz pławić się w nocnym graffiti
i nie łudź się, bo nigdy nie usłyszysz - bądź przy nas.
czerwiec, 2012
