Kruki

[Ako]

Piękno kruków z Tower sławić dzisiaj chcę,
Bo najszlachetniejszą piły one krew
Wojowników, królów, hrabiów, rycerzy
Piękno widzę w nich, choć nikt mi nie wierzy

Niczym zwiastun nieszczęścia kruk o lotkach białych
Spadł na ziemię, gdy nie tak szlachetne głowy upadały
Wpierw wspomnę Annę, kobietę zapalczywą
Która wniosła na tron namiętność i chciwość

Głowa odleciała czernią loków okolona
Niczym kruk uchodzący w śmierci ramiona
Kołujący na tle nieba z czarnymi oczami
By opaść na ziemię z rozpostartymi ramionami

Smutny jest los tych dziewięciu dni
Gdy spadła głowa niczym krucze łzy
Bo taki jest już los moja droga Jane

Piękno kruków z Tower sławić dzisiaj chcę
Bo najszlachetniejszą piły one krew
I pięknych ciał rozkładu czuły one zew

A niebo wciąż szare nad Londynem
I mgła wdziera się w mury zamkowe
Dwaj chłopcy, z których jeden jest królem
W imię praw wuja oddali głowy

Lecz nagle niebo spowija się kirem
I krzyczą straże: Zdrada!, Zdrada!
Gdy książę Warwick ku pieńkowi głowę chyli
A kat pochyla się by cios zadać

Słodkie są Francji lubej uroki
Lecz Szkocję ci wybrać przyszło królowo
A potem w Tower schylać się nisko
By raz ostatni nie podnieść głowy

Pięknej Katarzynie umrzeć przyszło wcześnie
Ledwie w osiemnastej życia wiośnie,
Gdy rozkwitały kwiaty na londyńskich błoniach

Król Henryk głowę jej, trzymając w dłoniach
Szeptał: Słodka Katarzyno milo mi żyć z tobą,
Było, nie milej gdyby umrzeć się zdarzyło

Piękno kruków z Tower sławić dzisiaj chcę,
Bo najszlachetniejszą piły one krew
Wojowników, królów, hrabiów, rycerzy
Piękno widzę w nich, choć nikt mi nie wierzy