chwile

[Mariusz_Olkiewicz]

jak obudzić chwile
dawno zapomniane
płyną strumykiem tuż koło nas
tną kroplami poświatę snu
budzą o poranku promieniem
cenniejsze niż złoto
pełne tajemniczości
muskają policzki
mówią do nas szeptem

jak ukryć słodkie tajemnice
pod słowami prawdy
i nieprawdy zarazem
tylko nieliczni odnajdą ścieżki
rzadko tam stąpa myśl i wiara
one są tylko w stanie
przepłynąć rzekę tajemnic
nie potrzeba im nawet monety
by dołączyć do tego świata

jak uchwycić się rąbka rozkoszy
doznać jej wsłuchując się
w ciszę patosu myśląc że jest
właśnie tego szukamy
ktoś podpowie... powołanie
jak obudzić te chwile i te słowa
uśpione w każdym z nas

[Anna_Para]

Mariuszu,

mam wrażenie, że sporo "przegadałeś". Nie służą wierszowi epitety w dopełniaczu.
Na początek - na pewno trzeba wiersz "przewietrzyć", zabrać "kołderkę"
i zmniejszyć liczbę dopełniaczówek:)

Cieplutko pozdrawiam,

Para:)

[Anna_Para]

Jest znacznie lepiej. Brawo. Teraz pluskam!

Para:)