świat swych marzeń ostudzisz

[K Puchała]

gdy już lato nastało
po fantazji wiosennej
dojrzałością wzrastało
siłą w czasie oszczędniej

burz potężnych z wichrami
słońcem życie palącym
zórz porannych wibracji
spełnień płomień żarzący

tak jest w życiu człowieka
po rozterkach młodości
w sile działań dobiega
za sukcesem pogoni

a w przyrodzie tak bywa
gdy spełnienie przemija
jesień lata używa
we wspomnieniach przekwita

babim latem zapali
złotem liście ubrudzi
łzami deszczu zapłaci
bóle w wichrze utuli

ty gdy lato pożegnasz
to w przyrodzie powróci
ty do zimy podbiegasz
świat swych marzeń ostudzisz

[Agnieszka K]

Daję plusik ;-) Sukces to mowa wielu karierowiczów, którzy często nie wiedzą cóż to rodzina, choć tak bardzo o niej marzą. Dochodząc do lat starości dopiero doceniają co stracili w młodości ;-) Wtedy już żadna pora roku nie zadziwia i żaden smutek nie jest tak żałosny jak ten nad samym sobą... a ludzie tylko się litują i wytykają palcami.. ach to ten karierowicz.. pełen sukcesów ;-)
Przemyślany ten wiersz ;-)
Pozdrawiam