Sojrzenie jesieni

[lucjan1949 bieniecki]

Spojrzenie jesieni

Na zoranym już polu,
Nie ma chabrów kąkolów,
Ziemia skibą pszeniczną oddycha,
Zadumana, pachnąca i cicha.

Wio - choć słychać, koniku,
Jesień idzie po cichu.
Konik polny nie cyka,
Wiatru szemra muzyka.

Osty wietrzą swe ślepka,
I cykorii ociepka.
Wiatr chmurkami kolebie,
Na błękitnym dziś niebie.

Tu futrzaki, skrzydlate,
Nie żegnają się z latem.
Ja się wcale nie spieszę,
Gnać w jesienne pielesze.

Jesień złotem posypie,
Deszczem, wiatrem pochlipie.
Nie jest wcale to groźne,
Kiedy przyjdzie to mroźne.

Stare Kraju mieszkańce,
Złożą życia łamańce.
Zaczną znowu dojrzewać,
Gdy znów zacznie przygrzewać.

Józef Bieniecki