Końskie miniatury II

[Marek Guz]

Próbowałem go przesunąć. Leciutko. Delikatnie prosiłem palcami i dłonią. No, Stary rusz się, proszę. Wiem, że boli, ale musimy zrobić tę nogę. Pchnąłem mocniej. Zadrżał cały z wysiłku a mnie stanęło na chwilę serce. Zaszkliły mi się oczy. Nie chciałem, wybacz proszę. Odwróciłem wzrok, bo wiedziałem, jak na mnie popatrzy.
Ale on przecież wie. Prawda? przecież musi wiedzieć, że mu pomagamy, że... Aneta ledwo rozprostowała plecy. Dwa i pół roku codziennych zmian opatrunków kopyt. Jej kręgosłup istnieje tylko w teorii. Wart jest tej miłości. Przytula się jak źrebak, trze czołem o kurtkę. Niewiele mu zostało dni. Ale każdy jest ważny, każdy kolejny ważniejszy.