Końskie miniatury 1

[Marek Guz]

Stanąłem w drzwiach boksu. Co prawda zrobiłem to bardzo cicho, ale i tak usłyszał. Ucho czujne jak radar wykryło moją obecność wysyłając sygnał do zamkniętego silosu z okiem. Dla bezpieczeństwa otworzyły się obydwa włazy, wyostrzyły w półmroku i wystrzeliły ciepłem i spokojem.
Po chwili powoli, jakby od niechcenia podszedł bliżej i obwąchał moją dłoń. I znowu nic, pomyślałem, że pomyślał. Zaczął delikatnie muskać moje palce górną wargą. Rozluźniłem dłoń, a on dołączył pieszczotę dolną. Delikatnie podszczypywał zębami, ślinił językiem. Przeniósł się do mojego kołnierza wziął go w uścisk, podniósł ile się dało lekko mnie unosząc i zastygł. Nie puszczę Cię. Nie chcę być sam. Potrzebuję Cię.
I cierpliwie czekając tłumaczyłem mu, że mimo, że odejdę, zostanę. Zrozumiał? Puścił mnie, otarł czoło o kurtkę i podnosząc ja do góry nieopatrznie wsadził ją pod moją pachę. Uszy wygięły się w chińskie S, grożąc połamaniem.
Tak sobie czasem rozmawiamy. Bezgłośnie. Tylko wiatr wzmacnia myśli i wygwizduje je melodią.