Czas

[Prątek Kocha]

Poznałam je dziś w tramwaju. Były stare i smutne. Obite w plastik i czarną skórę z miedzianymi dodatkami. Boleśnie spoglądały w dół a na ich przymkniętych powiekach widniał wytatuowany napis: Pomyłka. Zdeptał je czas odganiając to, co ładne i mnąc kartki wydrukowanego na nich kieszonkowego wydania historii powszechnej. Wiem, że wstydziły się tego. Szlochały...

Przyglądając się im zapomniałam. Zapomniałam pamiętać. Zapomniałam oddychać. Zapomniałam być.
Poznałam dziś w tramwaju stare stopy młodej dziewczyny. Były o kilka dekad starsze od jej oczu, ust i dłoni...nawet od tramwaju.

Dlaczego? Czy ktoś okradł ją z jej młodych stóp? Czy może jej stopy, niezależnie od reszty, tak bardzo wybiegły w przyszłość? Czy to może taka nowa moda, by części ciała pożyczać od rodziców...?

…

Wiedziałam, że człowiek łączy czas i różne jego wymiary. Ale dziś w tramwaju pierwszy raz zobaczyłam człowieka z czasu złożonego, czasem spowitego, zszytego - czasu definicję.

Odszukam młodą dziewczynę ze starymi stopami. Na srebrnej bransolecie zawieszę ją sobie na nadgarstku. I każdego dnia patrząc na tarczę jej stóp szukać będę najkrótszych połączeń między teraz a zaraz. I każdego dnia patrząc na tarczę jej stóp pamiętać będę, że już jutro będzie zima a dziś jeszcze - moje stopy będą stare...