Tatry-Wschód słońca

[Józef Bieniecki]

Tatry-Wschód słońca

We mgle, w poświacie,
Wypłyną z ciemności,
Pierwszy promień słońca,
Rozbudza w radości.

Ślizga stromą skałą,
Gdzieś w zamglonej dali,
Budzi owce śpiące,
Wysoko na hali.

I spływa zboczem,
Po zwałach moreny,
W ciepełku pławi,
I wyławia z cieni.

Pod limby skrada
i smrekowe lasy,
I dzikie knieje,spadziste
tarasy.
Spocznie w okowach,
samotnej kotliny,
Życie rozdaje w przepiękne
doliny.

Strumyk w nocy zasnął,
Od swego szemrania,
Już rozbudzony- promykiem
smyrania.

Żwawiej swe wody po kamieniach
toczy,
Śpiewnie po jazach ,jodłuje
w uboczy.

Gdy w zenit wejdzie,
Światem zachwycone,
Łzy uschły nocy,
Do głębi wzruszone.

Józef Bieniecki