"jaki jest koń..."

[tolekbanan]

wyciągnęło mnie za rękę z chaosu
objęłam złożoną ufnie na ramieniu głowę
niepotrzebne ostrogi ani wodze

nie chce iść wzdłuż strumienia pod górę
jakby temat był nieco wstydliwy
i ulegam gdy obiecuje że pokaże mi połoniny

czasem w żagle zawinę się myślą
czy im dane odnaleźć przystań
toczy pianę lub rży ze śmiechu niesie na wrzosowiska

kostką cukru zamyka usta
nagradzając za wiarę że życie
jest odkrywaniem tego co dawno odkryte

[Magnetowit_R.]

źrebię, Bieszczady, miło spokojnie, bez wysiłku nastrój zbudowany, podobie się.

[Mariusz_Sukmanowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Obrazowe i bardzo rytmiczne "rymowisko" ( rym do "wrzosowiska").
Miałem nie czytać tego wiersza ,bo tytuł sugerował kolejne totalnie nudne wynurzenia nad samozachwytem z twórczości tworzonej tylko jedną " prawą ręką" i nieporadnością "kręgów".
Przepraszam myliłem się.Wiersz i myśl zgrabnie poprowadzone i używając jego przenośni "kostka cukru" należy się tak żeby "koń" także mógł sobie zarżeć (miałem napisać - uśmiać ,ale nie chcę być opacznie zrozumiany).pozdr

[tolekbanan]

Mithotyn, Magnetowid R.:
:-)

Mariusz Sukmanowski:
swoją drogą ciekawa ta zależność - jeśli my śmiejemy się z życia, to jest ok, jeśli ono z nas to już tragedia; może jednak niech ten cukier będzie podawany w jedną stronę:-)