Słucham

[Józef Bieniecki]

Słucham

Muzykalne zawsze kosy,
Wyśpiewują po łzach rosy.
Przed świtaniem tędzy śpiewcy,
Solo nucą na dwa głosy.

Wczesnym rankiem, o świtaniu,
Noc markotną żegna dzionek,
Z skrzydlatymi promieniami,
Jutrznię śpiewa już skowronek.

Muzykalny wiatr po lesie,
Dyryguje chętnym drzewom.
Symfoniczne nutki niesie,
I przewodzi polnym śpiewom.

Pojedynczy szept rośliny,
Gdy przedwiośnia dzień ją budzi.
W lesie, w polu, zew zwierzyny,
Poruszenie pośród ludzi.

W górach ciszą dzwonią szczyty,
Na niebieskim firmamencie,
Kiedy szalem chmur przykryty,
Niby w morzu, wód otmęcie.

I na morzu szepta fala,
Przekamarza się wraz z brzegiem.
To całuje go, oddala.
Lub rozmawia z prądu biegiem.

Słucham dnia i słucham nocy,
I dogłębnie głosy słyszę.
Kiedy znowu przymknę oczy,
W cichej pieśni je kołyszę.

Józef Bieniecki