Biało-czerwona

[Józef Bieniecki]

Biało-czerwona

Widzę żagle w oddali,
Kołyszące na fali.
W oceanu bezkresie dryfuje.
Wywalczona mórz duma,
Dziś z niemocą się kuma,
Przeciw sobie z wrogami spiskuje.

Jej kapitan z bosmanem,
Podejmują nad ranem,
Niekorzystne dla statku, decyzje.
Powiedz więc kapitanie,
Gdzie załogi twej zdanie,
Czy są zgodne z twoimi ich wizje.
Nikt się steru nie ima,
Sternik z majtkiem się zżyma,
Reszta w karty rżnie w górnym pokładzie.
Wiatr z Zachodu porwisty,
Niesie sztorm oczywisty.
Rwie żaglami, wiszące w nieładzie.

Drżą wiązania u masztów,
Od uderzeń balastów.
Obojętna na przechył załoga.
Obojętność złowroga,
Nie klną, nie chwalą Boga.
Widmo śmierci przy burtach i trwoga.

Słońce odda dzień cieniom,
Długo jego promieniom,
Nie użyczy na niebie chmur zmora.
Zanim Kraj mój oświeci,
Płakać będą jak dzieci,
Słów dopełni...Wernyhora.

Na grotmaszcie ściągniona,
Flaga biało-czerwona.
Ołów nieba wylewa łez strugi.
Dziś łupina, wciąż cała.
Od uderzeń zadrżała.,
Bliski koniec chcą wróżyć jej wrogi.

Józef Bieniecki