Przez góry...-żonie

[Józef Bieniecki]

Przez góry...- żonie

Powędruj przez góry doliny,
Po szczytach gdzie tworzy się pieśń.
Do domu kochanej dziewczyny,
Na sennych marzeniach ją nieś.

I zabij jej sercem gorącym,
Bo serca mojego to myśl,
Powracaj ogarkiem choć tlącym,
Nie jutro, a teraz i dziś.

Na niebie nasz księżyc, dziadunio,
Miłosną cię baśnią urzeka.
Niech chociaż z nadzieją malunią,
Na powrót mój, zechce, poczeka.

Wśród nocy będziemy wędrować,
Do miejsca czarownej paproci,
Ja będę twe oczy całować,
Dopóki miłością ozłoci.

I nieba uchylę z gwiazdkami,
Na dłoni ci podam kochana.
Mą miłość wyszeptam oczami,
Wpatrzony w twe śliczne, do rana.

O brzasku brylantów łez rosy,
Zbudzone drżeć będą na kwiatach,
Z ptakami połączym swe głosy,
Odpłyną w płomiennych bławatach.

Ucałuj me czyste marzenie,
Z nadzieją jutrzenki ją nieś,
By każde powrotów wspomnienie,
Śpiewało bez końca tą pieśń.

Józef Bieniecki