Miodem i mlekim płynąca

[Józef Bieniecki]

Miodem i mlekiem płynąca

Lato,lato z złotą szatą,
Szachownicą siadło w polach,
Podzieliło łąki kratą,
Gdzie srebrzy się złoci rola.

Tam pszenica w łanach złoci,
Żyto srebrną śle poświatę,
Jęczmień z owsem rankiem poci,
Pokorniejszą nosząc szatę.

Chwilka-miodem kapnie z nieba,
Gdy zapłoną kwieciem lipy,
Spadziowego las da chleba,
Nad wrzosami brzoza skrzypi.

Krowy trawę już przeżuły,
Znając swą doniosłą rolę.
I pewniejsze się poczuły,
Pełniąc swego pana wolę.

Ziemia spłynie miodem ,mlekiem,
Wypełniając wolę nieba.
Pożywienia zleje rzekę,
Dając wszystkim co potrzeba.

Dobra wszego mąciciele,
Podzielą ją swoją miarą.
Jednym dużo-tym niewiele.
Między panem ,a ofiarą.

Józef Bieniecki