uciekinier

[Mateusz]

kiedy runęła na niego obłuda
cała nienawiść deformacji świata
zmienił imię, by uciec przed ciosem
mierzonym w serce ręką siostry, brata

dość miał obłudy, groteski, zakłamania
dość fałszu nadzianego pychą
szukał prawdy w zakamarkach duszy
nadzieję pożerał marzeń sennych łychą

kiedy chciał kochać i być kochanym
plunął w niego kwaśny życia deszcz
poczuł, że wokół tylko ciasne ściany
że jasne słońce powiedziało cześć

powoli tracił wiarę w ewolucję
wiarę w człowieka, w potęgę miłości
chciał szybko uciec, wybyć gdzieś daleko
gdzie nie ma wspomnień, rozpaczy i złości

ograny w pokera przez zawiłość losu
wiedział, że w "tym" świecie zginie
przybrał nową postać, nadał nowe imię
sponiewierany, wieczny uciekinier

spotkał kobietę, jak połowa jabłka
tuliła go dłońmi namiętnymi wielce
życie z szarości przeszło w barwy tęczy
dla niej zmienił imię, oddając jej ... serce