Jaśminiowy park

[Józef Bieniecki]

Jaśminiowy park

A wiatr się zmieniał, w podrywach, podmuchu,
Tańczył, wirował, w chaotycznym ruchu,
Słał się po ziemi, to znów nad krzewami,
Białe motyle unosił płatkami.
Wonne jaśminy, kadzidła ołtarze,
Wprost odurzały zapachów wachlarzem,
Na kroplach rosy parowały jeszcze,
Cicho bębniły, jakby były deszczem.

Mgieł wonna para na oddechu ziemi,
Okiem jaśminu łzawiąca wszystkimi,
Szmaragdu liściem, soczystej zieleni,
Mieniła w słońcu i mroku półcieni.

Z pośród kasztanów, słońca snopy wpadły,
Na kroplach liści mgielnym szalem siadły.
I w kilku chwilach, tęczą akwareli,
W jaśminu skrzydłach zasiedli Anieli.

A wiatr wachlował i na słońcu włosach,
Raz się bieliła raz złociła rosa,
Kiedy obeschły te anielskie pióry,
Kwiat wołał ziemię, odpływał do góry,
I na kobiercu niczym w Drodze Mlecznej,
Zapisał kartę obecności wiecznej.

Józef Bieniecki